Afgelopen zaterdag stond Roy S. in de finale van Grote Prijs van Nederland voor singer/songwriters. De hoofdprijs ging naar de Rotterdamse Charlie Dée, maar al te veel reden om somber te worden was er voor Roy S. niet. Voor 3VOOR12/Utrecht schreef hij een verslag van deze bijzondere dag: 07.30 Opgestaan. Mijn lief Jet is altijd eerder wakker dan ik. Er is dus al koffie. Een dag als vandaag voelt een beetje als vroeger, als mijn familie op vakantie ging bijvoorbeeld. Vroeg uit de veren, zenuwen in mijn maag, noem maar op. Geeft niet, er is tijd genoeg om wakker te worden, spullen uit te zoeken, meer koffie te drinken, meer sigaretten te roken en ook genoeg tijd voor mijn oeroude ritueel voor speciale optredens: asociaal lang douchen. Om kwart voor negen heb ik bij Marie afgesproken, waar geluidsman/chauffeur Emiel ons oppikt met de Corsa. Jet heeft nog niet besloten of ze direct met ons mee gaat of dat ze later komt. Trouwens, het is toch wel een beetje suf dat je eigen vriendin niet eens op de gastenlijst mag... 09.00 Bij Marie thuis. Jet komt toch later. Emiel belde net vanaf de snelweg dat hij later komt vanwege een omleiding (met de overtuiging dat de politie op zaterdagochtend nog in bed ligt, en er dus gewoon gezellig gebeld kan worden). Marie blijkt net zo zenuwachtig als ik. Emiel is overigens onze persoonlijke held. Hij doet ons geluid soms, en hij rijdt ons als we ver weg moeten. En dat alles in ruil voor een paar blikken Schultenbräu. Zijn auto is een Corsa uit '85 en brengt ons overal veilig naartoe, Engeland, Wales, Frankrijk. En dat zwaar beladen met geluidsapparatuur en instrumenten. Voor zo'n auto is het haast bijzonder dat we alleen ooit eens een bandje hebben moeten verwisselen op de vluchtstrook. De auto ziet er als volgt uit: Handdoek op de handrem (lekkend dakraam), zakken van Burger King en lege blikjes op de achterbank, lege pakken Samson en Marlboro op het dashboard, dobbelstenen aan het spiegeltje, en natuurlijk dé stapel cassettebandjes. Onze favorieten: Guided by Voices (verzamelaar, samengesteld door Emiel), Bossanova van The Pixies en The Love Genetarion (Tell Sell-classic). De buitenkant van de auto is champagnegroen met Racingstripes over de gehele lengte. 10.00 Mooi op tijd in Paradiso! Charie Dée is aan het soundchecken en wij krijgen een rondleiding door het gebouw. Ik heb me hier eerder VIP mogen voelen als DJ op de jaarlijkse 'Fucques Les Balles'-feestjes van Erwin Olaf, maar met mijn coördinatie (ik verdwaal in de HEMA als het moet) is een opfrisser niet overbodig. Wel erg cool dat we in de grote zaal spelen! Het podium staat in het midden van de zaal, en tijdens de soundcheck klinkt het geluid al waanzinnig! 13.00 Ondertussen hebben we 'collega's' Kim en Arthur ontmoet. Zoals gehoopt wordt er niet chagrijnig naar elkaar gekeken, maar is het juist best gezellig! Nadat we de soundcheck hebben gedaan (opa belde nog tijdens het stemmen), besluiten we om even de stad in te lopen. Rondje Museumplein, kop thee in 'De Balie', en daarna naar de platenzaak tegenover Paradiso. Emiel gaat los en staat een half uur later buiten met 6 Trojan-platen (zelf stond ik binnen 5 minuten weer buiten met een prachtige Otis-plaat). Daarna Jet opgehaald van de tram en samen met haar gewacht tot de deuren van Paradiso open gingen. Ze heeft voor ons drieën rozen meegenomen! Ondertussen kwamen de eerste vrienden en bekenden al aangelopen. Een groot deel is helemaal vanuit Breda gekomen om ons aan te moedigen, echt super tof! Momenteel zitten Marie en ik in de kleedkamer een beetje appelig voor ons uit te staren... 13.10 Omdat we door de eerste artiesten uit de kleedkamer zijn gezet, zijn we verhuisd naar een meer gezamenlijke ruimte, waar eten en drinken in overvloed is. Dat is mooi, want Koelkasten in Kleedkamers gelden voor Marie zo'n beetje als haar eerste levensbehoefte. Na een optreden verdwijnt doorgaans het 'bruikbare' gedeelte van de koelkast in haar tas. De roddel gaat dat ze lijstjes van zalen bijhoudt die 'goed voor haar zorgen'. 15.00 Oke, ik begin 'm nu serieus te knijpen! Over 25 minuten moeten we spelen, en op het moment zitten we samen in de kleedruimte onze gitaren te stemmen. Kim (die momenteel aan het spelen is) heeft me haar flesje Jägermeister geleend. Mijn stem is door een aankomende verkoudheid niet optimaal, en sterke drank (mits niet te veel!) is wat dat betreft de ideale uitkomst. 16.00 WOW! Ondanks slecht podiumgeluid voel ik me toch wel even de man! We hoorden elkaars gitaren vrijwel niet uit de monitors komen, en tot overmaat van ramp begon mijn gitaar er ook nog eens flink te feedbacken. Maar toch. We hebben de hele zaal stil gekregen met een overdonderend setje nummers (we mochten maar 15 minuten spelen). Of we er mee gaan winnen betwijfel ik. Dames achter piano's scoren natuurlijk like fuck, en vanmiddag zijn er maar liefst 2! En nog goed ook. Kim heeft een overdonderende stem, en Charlie Dée heeft naar het schijnt de gitarist van Ilse de Lange meegenomen. Ik heb dus maar ingecalculeerd dat we geen schijn van kans maken. Waar ik me momenteel meer zorgen om maak is mijn toestand over een uurtje of 3. Marie en ik hebben besloten om nu serieus aan het bier te gaan. 18.00 Vrouw op piano Charlie Dée heeft gewonnen, en haar gitarist heeft de muzikantenprijs in zijn zak. Het incalculeren werkte, en de teleurstelling viel best mee. We ontvingen de mooiste complimenten ooit, en het was de hele dag door super gezellig. Geen reden dus om me somber te voelen. 21.30 Thuis! Helemaal gebroken liggen Jet en ik op de bank. Voorlopig even geen mensen meer om ons heen! Nadat we in Amsterdam naar de friettent zijn geweest, de auto van Charlie Dée onklaar hebben gemaakt, en tenslotte Marie hebben geholpen om de koelkast in de kleedruimte op z'n kant te houden, zijn we terug naar Utrecht gereden. Moe maar voldaan ga ik straks slapen. En als ik dan denk aan het aantal mensen dat voor ons naar Amsterdam is gekomen, het plezier dat we vandaag hebben gehad, naast wie ik morgen wakker word en de zenuwen die ik eindelijk kwijt ben, dan voel ik me allesbehalve een verliezer... Welterusten!