Wielrennen en muziek; gaat dat samen? Lance Armstrong in een metalband bedoelt u? Dat niet. Waar Kraftwerk’s Ralf & Florian graag sportief zijn op de tweewieler, zo hebben een paar Schotten ook iets met de wielersport. Anders vernoem je je band niet naar de legendarische Pedro Delgado. Dus: onverdroten op het rijwiel gesprongen en de dichte mist getrotseerd om The Delgados in De Helling aan het werk te zien. Minder fijn is dat ik door een - niet vooraf bekend gemaakte - programmavervroeging het voorprogramma (Cass McCombs) zo goed als mis. In de wandelgangen slaat wel een beetje de schrik om mijn hart. Delgados drummer Paul Savage schijnt wat te wild geweest te zijn. Of hij heeft anderszins een blessure opgelopen. Hij consulteerde vandaag zelfs wijselijk een dokter. De weerslag van deze handicap op de show doet even het ergste vrezen. Dat valt mee. Okee, Savage houdt zich een beetje in en moet even rust nemen. Maar die tijd wordt vaardig opgevangen met twee akoestische nummers. Vanaf de eerste noten valt een Glasgowse deken over De Helling. Een onmiskenbaar, uit duizenden aan te wijzen, eigengereid klankje. Natuurlijk compleet met de altijd presente ‘drone’. The Delgados bieden echter meer. Een smakelijke, bij vlagen dansbare mix die doet denken aan indie (Rainer Maria), The Smiths, Belle & Sebastian of Snow Patrol. Prettig rockend, lekker vurig, maar wel met een melodieuze en pop twist. Eigenwijs, zonder te navelstaren. En natuurlijk een tikkeltje stuntelig, grinnikend en lachwekkend. Vanavond spelen The Delgados een bloemlezing uit nieuw en oud werk. Een vinnig begin schiet binnen tien minuten al door drie albums heen. Ja, we zullen weten dat de band al een kwintet aan platen op zijn naam heeft staan. Sterker nog: alleen het debuut wordt overgeslagen. Terwijl de pure prijsnummers van ‘Peloton’ de show stelen, staat het werk van het opvallend pop klinkende ‘Universal Audio’ live ook als een huis. Wanneer in de toegift dan alsnog – zou iemand het The Delgados ingefluisterd hebben? – “Pull the Wires from the Wall” langskomt, is het pleit helemaal beslecht. Wat wil je ook met zo’n innemende band? Geen snaarstrak van nummer naar nummer jassen voor The Delgados. Keuvelen, grappen; dat is wat je als band tussendoor doet. Jezelf een lachstuip bezorgen zoals de bassist dat doet; toch al de babbelaar vanavond. Hij ziet ineens voor zich hoe het eraan toegaat in ‘The Fucking Coffeeshop’. Denk daar even uw eigen beeld bij… Zijn (ook non-verbale) expressie van de daad volbrengende mensen die tegelijkertijd een jointje doen en om een bakkie koffie vragen, is inderdaad vreselijk hilarisch. Zo gaat het af en aan met The Delgados. Een ijzersterke vertolking wordt opgevolgd door lieftallig gefröbel. Mét dat weemakende Schotse accent. Daar drinken we graag nog een pint op. De grondleggers van het beroemde Chemikal Underground label: The Delgados laten zien hoe Schotse indierock, met afwisselende zang hoort te klinken. Als er nog een sprankje rechtvaardigheid bestaat in deze wereld, krijgen The Delgados eindelijk het respect dat ze verdienen. Met een welgemeende “Glasgow Forever”-roes, fiets ik de mist tegemoet. Utrecht lijkt buiten voor even Glasgow… En ik neurie met Emma Pollock mee: “You are far enough to be impressed, but not so far to be depressed”. Aye, amen, cheers. The Delgados Gezien: vrijdag 3 december 2004, Tivoli De Helling