Dave Hillyard's ska van de oude school blijkt nog springlevend

Ex Slackers-saxofonist Hillyard brengt warmte in koude decembermaand

Machiel Coehorst, ,

Op de valreep was er dan nog een optreden in EKKO dat zeker kans maakt op de titel ‘beste Utrechtse concert van 2004’. Saxofonist Dave Hillyard en zijn nieuwe band The Rocksteady 7 speelden in EKKO een daverende mix van ska, reggae, dub, jazz en latin. Ja, zo komen we de donkere decemberdagen wel door.

Ex Slackers-saxofonist Hillyard brengt warmte in koude decembermaand

Nog niet eerder stond hij met zijn nieuwe formatie op de planken van EKKO, zo vertelt Dave Hillyard het publiek aan het begin van het optreden. Van koudwatervrees is echter niet veel te merken bij het door de wol geverfde, uitermate zelfverzekerd en ontspannend ogende ensemble uit New York. Het podium is maar net groot genoeg om de achtkoppige band te herbergen, met in de frontlinie tenorsaxofonist Hillyard, trompettist Rolf Langsjoen en Chris “Squantch” Sears op trombone, op de flanken ondersteund door pianist Vic Ruggiero en de Jamaicaanse conga-speler Larry Mc Donald. Onbekende namen waarschijnlijk bij het grote publiek, maar de echte ska-adepten kennen Hillyard vast als saxofonist van de skaformatie ‘The Slackers’ of als gastmuzikant bij tal van andere formaties. Ook de overige bandleden zijn geen ‘kleintjes’, zo speelde Mc Donald eerder met blueslegende Taj Mahal. De laatste cd van Hillyard & the Rocksteady 7, ‘United Front’ is een zeer aanstekelijk album geworden met veelal instrumentale ska-nummers waarin rijkelijk geciteerd wordt uit de reggae, dub, jazz en latin. EKKO is goed gevuld vanavond en de stemming zit er vanaf de aftrap meteen goed in; de relaxte sfeer op het podium wordt al snel opgepikt door het publiek. Talrijke joints waar de brand in wordt gestoken zorgen voor een passende aanvulling van de ambiance. Congaspeler Mc Donald geeft het goede voorbeeld; de rasta op leeftijd rolt op zijn gemak tussen zijn partijen door met een grote grijns op zijn gezicht de ene na de andere joint. Raar genoeg lijdt de precisie van zijn spel er niet onder, hij ratelt de ene na de andere strakke roffel uit zijn conga. Het spelplezier voert de boventoon bij The Rocksteady 7, maar ook kwalitatief staan de muzikanten hun mannetje. Het knettert, knalt en swingt in die anderhalf uur dat het een lieve lust is. Het optreden in deze vorm heeft wel iets weg van traditionele jazzconcerten, gelukkig wel met het verschil dat de solo’s hier niet oeverloos zijn en niet slechts dienen als uiting van ‘artistic wanking’. De diversiteit aan stijlen bij de solisten van The Rocksteady 7 is ook een stuk groter. Zo lijkt de trompettist afkomstig uit een ‘nouvelle vague film’ vanwege zijn Miles Davis- achtige klanken en beschikt gitarist Dave Hahn weer over een heel ander, nogal hoekige, sound. Pianist Ruggiero op zijn beurt sterk lijkt sterk beïnvloed door de Cubaanse son-muziek. Het strakke samenspel zorgt ervoor dat de band tot aan het eind blijft overtuigen en gezien de enthousiaste reacties vanuit de zaal had het optreden best nog een uurtje langer mogen duren. Dave Hillyard & The Rocksteady 7 Gezien: EKKO, woensdag 8 december 2004