Hogesnelheidslijn The Chats mag ook wel een beetje vertragen

Ken je het moment waarop je net je sigaret aansteekt, en er dan opeens een collega verschijnt die iets van je moet? The Chats hebben hier niet alleen een heel accuraat nummer over geschreven 'I'm on smoko, so leave me alone!!', deze interne opgekropte haat zetten ze de hele show lang om in ENERGIE. 

Maar voordat de Australische poppunkers in 013's Main aantreden, mogen hun landgenoten The Prize openen, en dat is - kortgezegd - niet de meest spannende band, maar wel een hele strakke. De vier microfoons op een rijtje doen even kort denken dat we hier te maken hebben met een pop-punk act, maar het is snel duidelijk dat The Prize afkijkt bij de groten der rock en roll en powerpop, gemengd met een vleugje punk zoals The Ramones en zo tot een eigen sound komt. Vrijwel niets op aan te merken en ideaal achtergrondgeluid voor het binnendruppelende publiek.

En over The Ramones gesproken, The Chats vlammen door als een soort Ramones on steroids. Neem een nummer als Blitzkrieg Bop, speel het af op 1,5x snelheid en je krijgt ongeveer het tempo waarop The Chats vanavond bezig zijn. Het is maar goed dat ze maar een uur te spelen hebben, anders zouden ze bijna net zo veel A4'tjes nodig hebben als Hang Youth; na 10 minuten zijn de Australiërs al met hun vijfde nummer bezig. 

Een album aan nummers later (daadwerkelijk verstreken tijd: twintig minuten) klinkt het eigenlijk allemaal als één grote brij en zou uw recensent niet eens meer kunnen zeggen hoeveel nummers er precies voorbij zijn gekomen. En daar komt dan het feit dat de 013 Main (weliswaar zonder balkon) misschien nét te groot is om de beleving bij een band als The Chats rond te krijgen. Staand op de trappen ben je niet genoeg onderdeel van het geheel (lees: moshpit) om te voelen waar deze muziek om gaat. En ja, ze spelen strak en op de stage presence is niks aan te merken, maar toch komt het niet over, buiten de eerste paar meters voor het podium. 

Als je al in je moerstaal een band als eerdergenoemde Hang Youth niet verstaat, doe dan vooral geen moeite om live uit te vogelen wat de lyrics, in een zwaar Australisch accent en in sneltreinvaart, van The Chats zijn. Gelukkig krijgen we bij elk nummer een korte introductie waar het nummer over gaat en zijn er ook genoeg mensen die meer nummers dan alleen Smoko kennen. Alleen wel jammer dat ook dé hit in dezelfde snelheid de revue passeert, want meezingen is in dit tempo bijna niet meer mogelijk en dat typeert eigenlijk wel dit hele hap-slik-weg optreden.