MAZOO: “Introspectie is de rode draad in alles wat ik met dit album doe” MAZOO: “Introspectie is de rode draad in alles wat ik met dit album doe”

Stel: je bent begin twintig, nog net geen tien jaar EDM-dj en staat gewoon al op het megagrote Tomorrowland-festival te draaien. Een jongensdroom die uitkomt, toch? Dat wás het verhaal van Michel Dirks, beter bekend als MAZOO, die al op jonge leeftijd iets weet te bereiken wat maar weinig is gegund, maar een paar jaar later en daar is debuutalbum Terapia; het Poolse woord voor 'therapie', en: 'Muziek was mijn therapie, nog voordat ik in therapie ging,' vertelt MAZOO in zijn kamer ergens aan de rand van het Tilburgse centrum.

Drugsmisbruik, trauma en zelfinzicht: het zijn niet de lichtste thema's voor een album, maar voor MAZOO een manier om zijn therapie af te ronden en de weg daarheen te vertellen. Hij voelt zich bevrijd nu het album uit is. 'Ik vind het fijn dat het niet meer van mij is, maar van de mensen. Dat dit er nu gewoon uit is, dat iedereen het kan horen.' Ook hoopt hij met Terapia anderen te kunnen helpen hun eigen helingsproces te vinden.

Een jonge Michel Dirks maakt al gauw indruk met zijn EDM-georiënteerde housetracks en wordt snel opgepikt door het bekende Monstercat-label waarop hij singles 'Be With You', 'Happiness (Just A Pursuit)' en 'Midnight' op uitbrengt. Het schopt hem zelfs zo ver dat hij met dank aan het label op Tomorrowland staat te draaien, maar juist toen begon MAZOO zich af te vragen 'is dit wel mijn verhaal?'. Want Dirks vond dat hij meer had te vertellen dan wat hij kwijt kon in de muziek die hij op dát moment maakte.

En dat is MAZOO nu wel gelukt, met dank aan de therapie waar hij de afgelopen jaren veel aan heeft gehad. Want de periode na Tomorrowland kenmerkt volgens Dirks zich als een enorm turbulente. Hij windt daar geen doekjes om, want luister naar het openingsnummer van Terapia 'Terapia 22.07.22' en dat blijkt de eerste geluidsopname in zijn telefoon te zijn toen hij daar doorheen scrollde in een Uber in Polen op weg naar een vriendin. De geluidsopname? Een gesprek met zijn psycholoog.

'In die periode praatte ik bij de psycholoog tijdens sessies zó veel, dat ik na afloop vaak geen idee meer had wat ik allemaal had gezegd. Deze sessie vond kort na mijn set op Tomorrowland plaats. Want vlak voordat ik daar moest optreden werd ik in Berlijn door een paar jongens belaagd in een parkje. Dan zit ik dus bij de psycholoog vol tegenstrijdige emoties. Ik had me nog nooit zo levend gevoeld, maar daardoor voelde ik mij op dat moment juist heel dood van binnen.'

En met die geluidsopname in de hand, wordt Michel door zijn Uber afgezet bij de Poolse pianiste Zuzanna Calka, met wie hij eerder bevriend raakte tijdens Playground Residence; een initiatief van toetsenist Thijs Schrijnemakers waar muzikanten alle speelruimte krijgen om iets te gaan maken. Dat gebeurt in een groot huis aan de Poolse kust waar hij tien intense dagen doorbrengt met Poolse, Nederlandse, Duitse en Oekraïense muzikanten. Terug bij Zuzanna geeft MAZOO haar de geluidsopname, met de vraag of ze er een soundscape onder kan leggen; ook al begrijpt ze niet wat hij erop vertelt. Zo ontstaat de introtrack, twee weken voordat de definitieve versie van het album naar het label wordt gestuurd. De eerste geluidsopname die hij ooit maakte, wordt uiteindelijk het laatste nummer dat hij afmaakt.

Tijdens die residentie vond ook een belangrijk moment van heling plaats waar MAZOO nog dieper op ingaat: 'We waren daar helemaal afgesloten van de buitenwereld,' vertelt hij. 'Ik was echt tot een soort emotionele uitlaatklep gekomen. Helemaal in mezelf, maar tegelijk samen met anderen. Dat was heel mooi.' In diezelfde periode kwam 'Don’t Let Berlin Fuck You Up' uit, de eerste single van het album. Die samenloop van omstandigheden gaf hem een nieuw perspectief op het uitbrengen van zijn muziek. 'Ik heb daar geleerd om verwachtingen los te laten,' zegt hij. 'Om het releasen van iets ook echt te zien als releasen. Je laat het los, het is niet meer van jou, het is van de mensen.'

Na de residentie reist hij per trein terug naar Nederland, via Berlijn. Tot zijn verbazing heeft dan zijn huidige label in de Duitse hoofdstad achthonderd posters opgehangen met de tekst ‘Don’t Let Berlin Fuck You Up’. Samen met zijn goede vriendin Leonie, die in Berlijn woont, trekt hij door de stad. 'We waren gewoon fucking dronken geworden en door de binnenstad van Berlijn gaan rennen, op zoek naar die posters. Onderweg sloten vrienden van haar aan, en ineens renden we met een grote groep door de stad.'

Op sommige plekken hingen de posters in lange rijen langs de straten. 'En toen besefte ik: 'Anderhalf jaar eerder was ik hier in Berlijn ingestort. En nu hangt mijn muziek overal in deze stad.' Dat was zo’n vet moment, echt een full circle-gevoel. Toen dacht ik: 'Ja, dit is precies waarom ik muziek maak. Dit is wat muziek kan doen. Laat die shit je niet opfokken. Neem het mee, draag het als een badge.''

Wie nu luistert naar Terapia hoort dat MAZOO zijn EDM-roots niet helemaal heeft afgeschud, maar deze weet te combineren met de zachtheid van indiemuziek, en daarmee een nieuwe dimensie voegt aan de energieke, elektronische muziek. Volgens de artiest verliep het combineren van die genres heel natuurlijk. Hij vertelt dat hij daarbij geïnspireerd werd door zijn goede vriend/gitarist Patrick van der Sluis die op de jazzafdeling zat van het Fontys Conservatorium, terwijl Michel verderop in het gebouw op de Rockacademie de richting danceproducer volgde.

Dirks: 'Patrick stimuleerde me om buiten de vaste formules te werken, om te experimenteren met andere genres. Wanneer hij met een emotioneel akkoord kwam, vloeiden er bij mij vaak meteen teksten uit die daarbij pasten. 'Hopin’' en 'Ego' zijn bijvoorbeeld ontstaan uit zijn gitaarspel waar ik later overheen ben gaan freestylen. Patrick is niet alleen een creatieve vriend, maar ook iemand die me soms een spiegel voor houdt en hij creëert een veilige plek waarin ik mijn verhalen kan delen.' En wie nu MAZOO op het podium ziet, zal aan zijn zijkant niet alleen Van der Sluis zien, ook zijn goede vriend Cas Erkeland versterkt hem live.

Alles wat MAZOO maakt, heeft volgens hem een bepaalde urgentie en diepte. Hoewel sommige nummers op het eerste gehoor niet per se diepzinnig klinken, schuilt er volgens hem wel degelijk gelaagdheid in. 'Neem bijvoorbeeld 'Dopamine',' zegt hij. 'Dat klinkt als een typische partytune, maar zelfs daarin zit een bepaalde diepte, alleen hoor je die niet meteen.' En daar heeft hij een punt, want luister naar de tekst, en dit uptempo liedje heeft ook een boodschap dat de dopamine maar een tijdelijke high geeft. Dat sluit aan bij het gevoel dat MAZOO bij het nummer had: mensen vertelden hem dat dit dé hit zou worden. Toen het nummer niet bracht wat er verwacht werd, merkte hij hoe sterk die behoefte aan bevestiging in hem zat. 'Met 'Dopamine' voelde ik echt de strijd tussen interne en externe validatie.'

Hét nummer wat volgens MAZOO helemaal Terapia belichaamt, is albumafsluiter 'Break Me Down'. Want: 'Dat is gewoon zo'n manische plaat, die gaat over drugsmisbruik en mijn eigen ervaringen daarmee. Het is voor mij een sandwich van emoties en ik vind het zo mooi om te zien dat live dit specifieke nummer moshpits ontketent. Introspectie is de rode draad in alles wat ik met dit album doe.'

Momenteel is MAZOO op tour met Popronde, het grootste reizende muziekfestival van Nederland. De shows beschouwt hij als een sociaal experiment: zo speelde hij met zijn band in Zutphen voor slechts acht mensen, 'De volledige capaciteit van de bar', vertelt hij lachend. 'Er werd niet gedanst, maar ze bleven de hele show kijken.' Hij voegt eraan toe: 'Ik zou ook wel eens in een bejaardentehuis willen optreden, gewoon om te kijken hoe dat is.'