Na een zeer geslaagde en warme zaterdag in het Tilburgse Spoorpark, staat ons deze zondag een nog hetere dag te wachten. De line-up, en daarmee ook de bezoekers, verschilt sterk met die van zaterdag. Daar waar gister vooral geprogrammeerd was voor een wat jonger publiek, zien we vandaag met Di-rect en Krezip als headliners dat het festival een wat oudere menigte aantrekt. Het is druk. Drukker dan gisteren en het belooft wederom een mooie dag te worden, maar kan het de zaterdag overtreffen?

Son Mieux

Haagse discopoppers zijn gegroeid tot festivalsensatie

“TILBUUURG! Wat zien jullie er waanzinnig uit!” roept Son Mieux-frontman Camiel Meiresonne, die zelf zoals altijd ook weer een waanzinnige outfit - een lekker luchtig visnettopje - aan heeft. We zien meteen dat de gemiddelde leeftijd van het publiek vandaag een stuk ouder is dan gisteren, maar het staat snel goed vol en er zijn wederom een hoop ouders die hun kroost hebben meegenomen. 

Vanaf opener ‘This Is The Moment’ laat de band zien dat ze zowel muzikaal als performance wise staan als een huis en hun onuitputtelijke enthousiasme slaat goed over op het publiek dat voorzichtig danst, de telefoons massaal uit de zakken haalt bij hit ‘Multicolor’ en de tekst daarvan moeiteloos meezingt. Camiel schittert, zoals hij dat altijd doet, met zijn soepele dansmoves en straalt van plezier. Zijn energieke houding doet niets af aan zijn zangkwaliteit. Bassist Timo Prins, die we ook kennen als frontman van de Wodan Boys, eist regelmatig de spotlight op met zijn groovy baslijntjes. De percussionist laat zien ook een lekker potje sax te kunnen spelen, de violiste voegt een eigenzinnige twist toe aan de muziek, de drummer speelt moeiteloos en zorgt voor vloeiende tempowisselingen:  werkelijk elk individu uit deze zevenkoppige discopopband is onmisbaar. Bij ‘Tuesday’ wordt dan even tijd gemaakt voor een moment van broederliefde tussen Camiel en zijn broer/gitarist Quinten, maar eigenlijk voelt de hele band als één grote familie. Met hun ongeëvenaarde samenspel en het onderling plezier - zij het soms iets te vaak vergezeld van de vraag of we zin hebben om te dansen - kunnen ze de zoveelste succesvolle festivalshow op hun naam schrijven. (RZ)

Bente

Blossom van start met een onderkoeld optreden

Slechts een paar mensen wagen zich eraan om voor het podium te komen staan, terwijl een grotere menigte zich een stuk verderop heeft verzameld om in de schaduw te genieten. Zangeres Bente staat samen met haar band op een podium, of beter gezegd broeikas: “Ik snap het wel hoor, lekker in de schaduw” zijn dan ook de eerste woorden waarmee Bente haar set begint.

Zwoel klinkende instrumenten staan in contrast met de teksten die over angst en paniekaanvallen gaan, maar door de kalmerende en melancholische vocalen wordt het geheel niet té beklemmend onder een fel zonnetje. Een rij fans staat er nog voordat Bente een noot heeft gezongen, en achter hen wordt het publiek met ieder nummer steeds groter. Dat laat haar goedkeuring vooral merken met de nodige blije gezichten, maar van dansen komt het - ondanks de ogenschijnlijk prima dansbare nummers - niet of nauwelijks.

Dat is deels te wijten aan de hoge temperaturen waar ook Bente last van heeft ('Venlo' noemen terwijl ze toch echt in Tilburg staat, maar dat realiseert ze even later ook), maar misschien komt het  doordat de show té strak is. Alles is in de puntjes verzorgd, maar laat daardoor weinig ruimte over aan spontaniteit. Ze mist net dat stukje eigenheid en karakter wat we bijvoorbeeld bij S10 en Froukje wel zien. Een uptempo uitsmijter wordt alsnog met luid applaus ontvangen en kan als pepmiddel alsnog een positieve draai geven aan de start van de Blossom op deze zondag. (FC)

The Vices

Jonge Groningers tonen grootse potentie

Voor het eerst mogen we dit weekend gaan genieten van een portie stevige rock met rauwe gitaren op de Sunflower. Het viertal indierockers van The Vices is een stuk jonger dan de gemiddelde bezoeker vandaag en dat zorgt voor wat sceptische blikken uit het publiek, want wie zijn deze vier jonge Groningers? Ze zijn in ieder geval hard aan de weg aan het timmeren en lieten met hun tweede album Unknown Affairs zien dat ze zijn gegroeid naar een volwassen sound à la The Strokes en Arctic Monkeys.

Ze zetten vandaag een sterke set neer, weten precies welk van hun nummers in zo’n festivalsetje moeten spelen en rammen de nummers er op hoog tempo doorheen. Van de snerpende gitaren en speelse synths in oudje ‘Life Grows’ tot het swingende ‘I Had A Name’. Ze mixen indierock met elementen uit de surf- en garagehoek, en door het vleugje Britpop zou het ons niets verbazen als The Vices nog eens doorbreekt bij onze westerburen. Er wordt veelvuldig gebruikgemaakt van korte breakdowns waarna het zowel instrumentaal als vocaal weer compleet losbarst, en hoe vaak ze dat trucje ook uithalen: het verveelt geen seconde.

“Oké, dit is iets nieuws. Laten we het proberen”, zegt frontman Floris van Luijtelaar voor ze een volledig instrumentaal nummer inzetten. De meeslepende gitaren met minimale effectjes ontlenen zich perfect om je even helemaal te verliezen in de muziek, maar het publiek lijkt hun aandacht toch wat te verliezen. The Vices maakt duidelijk minder behapbare muziek voor dit publiek dan voorgangers Son Mieux. De mensen die niet zo goed weten wat ze hiermee aanmoeten, stromen dan ook langzaam het veld af. Zelfs wanneer de band het publiek probeert aan te zetten om de simpele ‘la la la’ in ‘The Neighbour Is A Bitch’ mee te zingen, doen er maar weinig mensen mee. Eeuwig zonde, want de band speelt ijzersterk en de weglopers missen in potentie de nieuwe Nederlandse indierocksensatie die we graag zouden terugzien op de grotere Nederlandse festivalpodia. (RZ)

Elephant

Rotterdamse Americanaband laat ons de hitte even vergeten

Met zo'n divers publiek als op Spoorpark Live is het lastig om iedereen tevreden te houden, maar de Rotterdamse band Elephant slaagt daar aardig in. Het is niet te ontkennen dat de muziek steengoed is. Hoewel hun mix van indiepop, folk en Americana ingetogen en laidback klinkt, spat de band live van de energie.

‘The Elephant Song’ van Kamahl klinkt door de speakers voordat de vier bandleden de Blossom betreden. Vanaf opener ‘Hometown’ laat Elephant ons de hitte even vergeten met hun melodische fluisterzang en zweverige gitaarklanken die de basis vormen voor hun zonnige, melancholische geluid. Een enkeling zwiert vooraan mee, het grootste deel deinst met een koud biertje in de hand tevreden mee op de muziek. De band straalt een chille vibe over het hele terrein uit met hun groovy sound dankzij de ritmesectie en de gitaristen met hun typische, Americana gitaarriffs. Het is knap dat op het heetst van de dag de drumstokken niet uit de handen van drummer Kaj van Driel vliegen door het zweet.

De band nodigt het publiek uit om na het optreden een praatje te komen maken of hun merch te komen bewonderen naast het podium. Elephant is niet alleen tijdens het optreden een relaxed band waarbij al je zorgen in de zon wegsmelten, het zijn ook gewoon lekker nuchtere heren en dat is in elk aspect terug te horen. (FC)

DeWolff & Dawn Brothers

Twee sublieme bands nemen ons mee terug in de tijd

Het project van DeWolff samen met The Dawn Brothers brengt Spoorpark Live een uur lang terug naar de jaren ‘60 in Amerika. Met drie blazers, drie gitaren, drums, toetsen, orgel en zang staat het podium goed vol en waant Tilburg zich in de blues-, soul- en r&b-klanken van de vorige eeuw. Door de kleding, setting, microfoon met lange kabel, kapsels en niet geheel onbelangrijk: de muziek, lijkt de show op een TopPop-aflevering die net iets te laat uitgezonden wordt. Een specifieke tijdscapsule, maar wel een die werkt voor alle leeftijden.

DeWolff & The Dawn Brothers krijgen het publiek rustig in beweging. “Ik wens dat ik een megawaterkanon had, dan zou ik jullie allemaal natspuiten!” roept zanger Bas van Holt van The Dawn Brothers. Hij zegt dat de muziek ook genoeg moet zijn om even mee af te koelen en daarmee is niets gelogen. Zonder deze muziek ooit gehoord te hebben, klinkt het al bekend omdat het zoveel invloeden heeft van onder andere The Blues Brothers en Ray Charles. Het gezamenlijke album Double Cream van deze twee bands - zeker even het luisteren waard als je wilt ontsnappen uit de tijd van nu -  is nu bijna een jaar oud, maar de heren lijken nog steeds met hetzelfde plezier te spelen alsof de plaat nog maar net uit is. (FC)

FLEUR

Franse chansons in een ruig jasje

“In Tilburg weten ze hoe ze moeten feesten, toch? Nou wij ook!” zegt Fleur, maar de echt dansbare tunes komen pas halverwege haar set. Ze lijkt sowieso even de tijd nodig te hebben om los te komen na een aftrap met lichtvoetige Franse chansons met voorzichtige schwung, maar vanaf het derde nummer horen we dat de muziek van Fleur behoorlijk hard kan rocken en dat ze inspiratie haalt uit een hoop andere genres dan enkel de Franse yé-yé.

We moeten eerlijk zijn: het is de band om Fleur heen die hier vandaag de spotlight pakt. Zowel qua looks als geluid lijken ze rechtstreeks te zijn tijdgereisd uit de jaren ‘60, de periode waar Franse yé-yé ook zijn oorsprong vindt en wanneer de band voluit gas geeft, flirt het zelfs met rauwe garagerock. Hoewel Fleur zeker niet slecht zingt, mist ze de kracht die haar band wel heeft. De snerpende en surfy klinkende gitaren - die net zo goed uit een nummer van The Beach Boys hadden kunnen komen - vormen samen met de soulvolle baslijntjes en jazzy pianoakkoorden de basis van de Franstalige pop en rocknummers. Fleur en haar band zetten hier een zeer degelijk optreden neer, maar aan de live harmonie tussen haar en de band valt nog wat te schaven. (RZ)

Krezip

Tilburgs trots haalt nostalgische herinneringen boven

“Als er een band is die geen introductie nodig heeft, dan is het deze band” aldus presentator Thomas van Groningen, en daar heeft hij natuurlijk gelijk in. Vanaf de eerste noten van ‘Ready For More’ van Krezip’s laatste album wordt er enthousiast mee geklapt en gezongen door het publiek dat nog niet eerder deze editie in zo'n grote getale uittrok. Deze zeskoppige band weet na ruim twintig jaar nog steeds heel goed hoe ze een uur lang een vol festivalveld moeten vermaken. Tijdens de behoorlijk kleffe reüniesingle ‘Lost Without You’ spotten we wat traantjes bij het publiek dat grotendeels bestaat uit mensen die het begin van Krezip heel bewust hebben meegemaakt. “Het is bijzonder om mee te maken hoe jullie ons weer in de armen hebben gesloten” vertelt Jacqueline Govaert, verwijzend naar de tien jaar durende pauze voordat de band in 2019 weer bij elkaar kwam en muziek uitbracht. 

De band speelt slechts een handvol nummers uit hun tijdperk na de tijdelijke stop, sterker nog: het middelste halfuur van de set bestaat louter uit songs die hun oorsprong vinden tussen 2000 tot 2007. Welke andere stad is er dan ook beter geschikt om nostalgische herinneringen op te halen? De band werd opgericht in Tilburg en haar leden studeerden aan de Rockacademie: “Toen wij zeventien waren speelden we op Festival Mundial en speelden we dit nummer al” vertelt Jacqueline voor het inzetten van ‘All Unsaid’, dat met scheurende gitaren in schril contrast staat met de nieuwere nummers waarmee de band de set aftrapte. Je zou bijna vergeten dat deze band debuteerde met een sterke poprock/grungeplaat, maar juist daarmee drukken ze deze avond live hun stempel. Een stempel die beter had kunnen zijn als er ruimte werd gevonden om af te wijken van hoe alle nummers op plaat klinken.

Dat ze zoveel nummers uit hun oude tijdperk spelen, kan zeer bekoren. We horen een eigenwijze jonge band die risico’s durft te nemen. In ‘Plug It In & Turn It On’ (2007) horen we een 80’s disco en new wave-geluid met kenmerkende synths, in ‘Just Don’t Get It Enough’ een verfrissend surfy gitaartje. Dat zijn juist de nummers waarin Jacqueline op haar best is. Zo horen we toch echt een hoop valse noten tijdens pianoballad ‘All My Life’, maar gelukkig wordt ze tijdens het opvolgende ‘I Would Stay’ rijkelijk ondersteund door het publiek (en natuurlijk zus Anne), het volledige eerste couplet nemen de mensen op het veld zelfs volledig op zich. Wie er vandaag niet bij is? Drummer Bram van den Berg natuurlijk, want ja die speelt even bij een ander ‘bandje’, maar Bram Hakkens vult het gemis goed op. Afsluiter ‘Sweet Goodbyes’ is de kers op de nostalgische taart, en laten we Jacqueline's wankele vocalen dan maar even wederom voor lief nemen. (RZ)

Kymara

Nog eenmaal genieten in de avondzon bij Blossom

Er staat een handjevol mensen bij zijpodium Blossom, omdat aan de andere kant Krezip net de laatste noten speelt. Het podium zelf is drukbevolkt met een verzameling toetsen, drie gitaren, drums en een achtergrondkoortje, allemaal klaar om haar te ondersteunen. Die 'haar'? Dat is Kymara: een zangeres uit Utrecht die niet bang is om haarzelf te laten zien en laat bij opkomst meteen haar prachtige, volle stem doordrenkt van soul aan ons horen. De pure energie die ze uitstraalt tijdens het optreden uit zich in swingende danspasjes en de manier waarop ze het publiek toespreekt. Onder het genot van de ontspannen sfeer bij een zakkende avondzon durven sommigen zich zelfs aan een dansje te wagen, maar helaas blijft een groot deel van de bezoekers hangen bij de Sunflower waar straks Di-rect het festival zal afsluiten.

Hoewel Kymara's stem perfect aansluit bij de soulmuziek, laat ze samen met haar band veel meer facetten van haar talent zien. Zo horen we tijdens een cover van Lenny Kravitz’ ‘Always On The Run’ bijvoorbeeld haar rock ‘n roll kant. De band van Kymara komt uit Engeland maar de zangeres zelf komt uit Utrecht. Nederlands praten is dan ook meer dan logisch voor dit Tilburgse publiek, maar voor de band schept dit soms wat verwarring. Hierdoor volgen ze de aankondigingen af en toe niet en begint de band nog niet met spelen terwijl Kymara al haar eerste tonen gezongen heeft. Maar ergens heeft dit ook wel weer z’n charmes en zo sluit Kymara het laatste optreden op de Blossom dit weekend met een aangename sfeer en fijne energie af. (FC)

Di-rect

Hagenezen bewijzen nog steeds rasentertainers te zijn

Net als Krezip staat deze band voor de tweede keer op dit festival (dat ook pas twee jaar bestaat). We hebben het natuurlijk over Di-rect, de band die nog beter dan hun voorgangers weet hoe ze een festivalpubliek moet vermaken. Hun opstelling is imposant, we zien drie blazers, een vijfkoppige band en natuurlijk de extravagant geklede zanger Marcel van Veendendaal, die met zijn lange jas, hoge hoed en ronde zonnebril zeer sterk doet denken aan Willy Wonka. Setopener ‘90’s Kid’ is een aangename rocktune - met een knipoog naar David Bowie - over de tijd waarin de heren zelf tieners waren. Die jeugdige energie heeft de band na al die jaren ook nog steeds, vooral Marcel is het paradepaardje van de show en zwiert over het gehele podium. Tijdens het orkestrale en ijzersterke ‘Hibernation’ barst de band echt los; het nummer zit vol verrassende funk en zelfs een vleugje disco.

Het wat onbekende ‘You & I’ klinkt vanavond behoorlijk anders dan op de plaat: het nummer heeft een wat vervreemdend en bijna psychedelisch sfeertje, en de blazerssectie is een zeer aangename toevoeging. Dat zijn ze ook bij ‘Snakebite’, waarin een langgerekt blazerstuk zit. Het is een avontuurlijke, soulvolle song met een licht melancholisch sfeertje. De groovy baslijnen, het snerpende herhalende gitaarriffje en de hoge uithalen van Marcel - die we deze avond op geen enkele onzuivere noot kunnen betrappen - maken dit tot het muzikale hoogtepunt van de set. Het hoogtepunt voor het publiek komt als het beduidend enthousiaster reageert op het emotionele ‘Soldier On’ waar Jacqueline Govaert nog even op het podium komt voor een duet. En de song die vanavond het hardst wordt meegezongen tot aan achter op de heuvel? Dat is natuurlijk het inmiddels alweer twaalf jaar oude ‘Young Ones’.

“Zijn jullie klaar om een feestje met ons te bouwen? Zijn jullie klaar om de lucht in te gaan? Dat ze het in de binnenstad van Tilburg, en zelfs in Den Haag voelen?”. Ja, ook gitarist Spike is nog altijd een ras-entertainer in hart en nieren, en ook zijn gitaarwerk blijkt na al die jaren nog steeds fenomenaal strak. Zelfs jonge jongens die door hun ouders zijn meegesleept vinden Di-rect een coole band en trekken massaal hun telefoons uit hun zak. Met setafsluiter en laatst uitgebrachte single ‘How My Heart Was Won’ zien we nogmaals hoe de band ogenschijnlijk moeiteloos bombastisch en orkestraal kan uitspatten. “Dankjewel, en laat het horen voor m’n bandje!". (RZ)