Triggerfinger staat vanavond tegenover een lastig publiek. Hoofden bewegen stroef mee en van de afgedwongen applausjes gaat weinig spontaniteit uit, laat staan een hard-rock-publieksgevoel. Onze verslaggever van dienst vraagt zich daarnaast geïrriteerd af waarom mensen drie tientjes willen betalen om tweeënhalf uur lang met elkaar in gesprek te gaan, over de muziek heen. Zowel bij de hoofdact als bij Douglas Firs is het geen moment ook maar een beetje stil. Tot zover het zuur, want de avond is veelbelovend.
De mannen in pak van Triggerfinger bewijzen zaterdag in 013 hoe podiumwaardig ze zijn. Het stugge publiek wordt niet weggeblazen, maar het trio is in vorm en de bikkelharde grooves zijn uiterst bevredigend.
Breekbaar
De Vlaamse jonge mannen in het voorprogramma leveren een gevoelig, licht indierocksetje. De nummers komen soms wat gefragmenteerd over, vanwege een aantal ingehouden momenten, zodat een goede sfeer uitblijft bij dit optreden. Hoewel Triggerfinger deze tour hun radiohit 'I Follow Rivers' helemaal niet speelt, lijkt Douglas Firs beter aan te sluiten bij dat deel van het repertoire. Deze muziek te breekbaar en te licht is om aan zo’n bruut concert vooraf te gaan. Poprocknummer 'Judy' zou zo maar een hitje kunnen worden, maar wordt vanavond overrompeld door wat volgt.
©
Visual Violence
Glitterschoenen
Wat volgt zijn vier Belgische heren van middelbare leeftijd, stijlvol in pak, waarvan de vierde de extra gitarist moet zijn. De rode glitterschoenen van zanger-gitarist Ruben Block fonkelen, terwijl de groep in het duister, begeleid met onheilspellende muziek, in formatie gaat staan. Even nog, dan barst de bom. De uitstekende livereputatie van de band schept verwachtingen. Worden die verwachtingen waargemaakt op de afsluiting van deze clubtour?
Boem. De ‘kolos’ is los, vergezeld door donder, bliksem en piepend metaal. Rechttoe, rechtaan, bikkelharde rock ’n roll volgt in de vorm van een aantal nummers als 'Upstairs Box' en 'Flesh Tight'. De gitaargrooves doorbreken die keiharde, overvloedig met effecten beladen stoomtrein van geluid. Ruben Block is goed bij stem, Paul van Bruystegem is rotsvast op de bas en Mario Goossens mist nooit een slag, onvermoeibaar als hij tekeergaat op de drums. Die extra gitarist blijkt een goed idee. Bovenal klinkt Triggerfinger bikkelhard, als een band met een smalle bezetting, categorie The White Stripes, Motörhead en Royal Blood. Vanavond kan het met vier man meer kanten op. De twee gitaristen gaan het spel met elkaar aan en dat is leuk.
©
Visual Violence
Extra element
Bij het eerste handje nummers wordt uit dat vaatje getapt en veel meer gebeurt er niet op het podium. Net wanneer de klad er in dreigt te komen voor de gemiddelde luisteraar, brengt Triggerfinger dat extra element waar de liefhebber voor naar Tilburg komt. Gitaarsolo’s, interludia van krassende geluidseffecten, drumsolo’s van de altijd vrolijke Goossens (die drie keer met zijn hoofd op het drumstel beukt en regelmatig op zijn kruk gaat staan) en een drumact van de hele band op zijn drumstel, die knap is uitgevoerd.
Ondanks dat schaamteloos door toegift 'Afterglow' wordt heengepraat en het nummer daarom niet tot zijn recht komt, knallen de mannen overtuigend de avond uit met twee heerlijke covers. Rhianna’s 'Man Down' en Iggy Pop’s 'Funtime' krijgen alles van deze soms wat vlakke, maar uiteindelijk zeer overrompelend klinkende liveband. Een band die meer dan waard is om live te zien.