Dool trapt af met een psychedelisch verstoord intro. Gloomy rock vult Cul de Sac; zachte, hese vocalen komen aarzelend binnen, om al snel in alle kracht te verbluffen. Dool maakt muziek met veel opbouw en een bevredigende climax, die zich vaak aan het einde van de rit openbaart in gillende gitaren en licht aanwezige metalinvloeden. Zo geheimzinnig en rauw als de muziek binnenkomt, zo simpel is de aandoenlijke eigenheid van de frontvrouw. 'Iemand zei: je moet hier Engels praten, want het is internationaal volk. Dus ik doe dat, ja?', vertelt ze tussen de Engelse aankondigingen door. De zaal vult zich met een collectieve schaterlach.

Een zwarte kralenketting, symbolische tattoos en een soepel lijf dat meebeweegt op de donkere rock: frontvrouw Ryanne is een stoer wijf met een flinke dosis unieke mysterie. Met haar verwilderde, harde uitstraling had ze dan ook gemakkelijk het surrogaatzusje van Joan Jett kunnen zijn. Zo slaat ze met haar lange zwarte haren bijna één van haar gitaristen omver, die zich daar overigens niets van aantrekt en geen enkele poging doet om opzij te stappen. Toch is het niet zo dat ze de band in haar eentje draagt; in navolging van hun frontvrouw nemen de mannen hun eigen obscure uitstraling uitermate serieus.

'Oweynagat' verwijst naar de Ierse Cave of Cats, waar volgens de aloude mythe een vrouw de monsterkat slachtte die in die kleine ruimte leefde. Met deze cryptische single veroverde de band in november vorig jaar een plekje in de Rotterdamse hardrockscene. Het zeven minuten durende nummer kent een lange, dramatische bridge, en breekt daarmee bruut met de regels van een standaard rocknummer.

Is Dool slechts een entertainende act met een hang naar mythische invloeden? Absoluut niet. Wanneer Ryanne haar akoestische gitaar erbij pakt om de donkere rock een speels laagje te geven, wordt duidelijk dat Dool zich niet makkelijk laat definiëren. Want ook die rauwe emotie en de theatrale cultuitstraling maken deel uit van het opkomende bandje. Denk je dat het tijd is voor een akoestische ballad, maar nee: de rockchick gaat verassend hard los, waarna eventuele milde verwachtingen direct aan duigen geslagen worden.

Het is allemaal nog wat kalm op de vroege zaterdagmiddag: het publiek staat rustig te genieten en laat de stoomwals van – zoals de muzikanten het zelf noemen -  ‘darkrock', milde popinvloeden en de nodige downtempo-nummers over zich heen waaien. Niet onverstandig om deze opkomende band te laten beginnen op de derde Roadburndag: Dool blijkt namelijk de ideale publiekstrekker.

Dool slaat de zaal kort en klein met heerlijke hardrock, maar lijkt bijna het volgende simpele rockbandje met opvallende frontvrouw te worden. En toch: net als enigszins clichématige refreinen en voorspelbare gitaardeuntjes zich op het randje van de afgrond bevinden, is er weer dat onverwachtse epische einde dat de intieme Cul de Sac op zijn grondvesten doet schudden. Kortom: zeker de moeite waard om je duistere catcave voor uit te komen.