Een innoverend, rammend samenspel van down to earth rock, mysterieuze stoner klanken en snelle solo’s. De instrumentale act leunt stapvoets op benevelende muzikale tonen en een stevige bassound die zich bevinden te midden van een gestoord, experimenteel speelveld. Mantra Machine vlecht zich drammend een weg naar de liefhebbende oren van de meeknikkende metalheads.
Roadburn 2016: Mantra Machine trapt af met fijne muzikale mist
Amsterdammers organisch en eigenwijs
Wie denkt dat een instrumentaal bandje geen goede festivalopener kan zijn, heeft het flink mis. Al op de vroege middag van de Roadburn donderdag staat de Cul de Sac volgeladen tot aan de uitgang. De eerste band die speelt in het cafeetje wordt onder luid gepraat en een aantal stamelende ‘woehoe’s' verwelkomt: het Amsterdamse trio Mantra Machine begint het festival met een spannend intro waarbij de muzikale mist direct de zaal intrekt.
HET CONCERT
DE ACT
Een tikkeltje verlegen staat gitarist Paul in eerste instantie wat houterig te spelen, maar dat is dan ook de robotachtige charme waarmee Mantra Machine zich kenbaar maakt. Makkelijk is het ook niet om op het kleine podium de ruimte te vullen, een vierde muur tussen het publiek en de band is er niet. Paul's petje heeft in het felle, rode licht bijna iets weg van een stoffige wielrennershelm, maar wat rockt hij heerlijk en zet daarmee bijna eigenhandig de toon voor een puntig, eigenwijs stonerimago.
HET NUMMER
Al bij aanvang begint de warmte de zaal te verdoven. Het eerste nummer – slepend en ingetogen – maakt de Roadburners klaar voor de orde van de dag met creatieve rock, zachte tonen en gecontroleerde synths.
HET MOMENT
De slowmotionrock gecombineerd met snelle, speelse en scherpe gitaarsolo’s, vormt een melodisch geheel dat lekker dik opblaast en eigenlijk te dik voor een krap podium als dat van de Cul de Sac. Het geluid is dan ook aan de scherpe kant hier en daar, maar wordt gecompenseerd door het feit dat Mantra Machine op geen enkel moment te hard speelt en door de organische vertrouwdheid die de band op intieme wijze ten gehore brengt.
HET PUBLIEK
“Lekker!” roept een toeschouwer, vlak voordat de rustige stoner rock uiteen stort in een ritmische waterval van langzaam gillende tonen en oorverscherpende genegenheid. De Mantramannen staan timide in hun eigen wereldje te spelen, maar er is toch ook een fragiele doch aangrijpende connectie met de nieuwsgierige toeschouwers.
HET OORDEEL
Rauwe gitaartonen die precies de juiste gevoeligheid weten te vangen tussen kundige dissonantie en rockende voorzichtigheid: de act begint het festival lekker down tempo, maar zo ontvellend dat de droogte tot op het bot te voelen is. De muzikanten balanceren op bevlogen manier tussen kritische rock en instrumentale duisterheid, wat misschien wel het meest typerende is aan ze. Mantra Machine is het digitale schepsel van haar eigen organische input.