Underworld, Apollo, 27 maart 2016

Technopioniers Underworld timmeren al ruim drie decennia aan de weg. Het duo, bestaande uit producer Rick Smith en producer/zanger Karl Hyde had het grootste succes door de samenwerking met Danny Boyle voor de iconische jaren-negentig-klassieker Trainspotting. 'Born Slippy' is zo'n gigantische hit dat het de rest van een set kan doen verbleken, maar bij Underworld is dit absoluut niet het geval. Anderhalf uur lang is de kwaliteit van de show bijna beangstigend goed.

Waar de klassiekers van Underworld doordrenkt zijn van melancholiek, - 'Born Slippy' is bijvoorbeeld de schreeuw om hulp van een drankverslaafde Hyde die ironisch genoeg uitgroeide tot een feestanthem - is het nieuwe album 'Barbara Barbara, We Face A Shining Future' een viering van het leven. Op Paaspop stralen de Britten niets anders dan puur plezier uit.

De set van Underworld kent zoveel hoogtepunten, met name bij 'Two Months Off' en 'Rez' lijkt de collectieve euforie grenzeloos. Toch kan er maar één nummer gelden als absolute climax. Afsluiter 'Born Slippy' wordt perfect uitgevoerd. Zoals wel vaker tijdens liveshows laat Smith de klassieker niet beginnen met het iconische thema, maar start hij met de baslijn die de rest van het nummer domineert, minutenlang laten ze het publiek bijna smeken om de ontknoping. Als het eindelijk zo ver is staat Karl Hyde in een crucifixhouding. De messias van Paaspop. De perfecte afsluiter van het festival.

Als het motief van 'Born Slippy' voor het laatst gespeeld is gooit Hyde nog één laatste keer de vuisten omhoog. “We did it, right!?” Vraagt hij, op de een of andere manier tegelijk bescheiden en vol overgave. Na al die jaren, na ontelbare shows op de grootste festivals, vraagt Karl Hyde, zanger van misschien wel de meest gelauwerde dance-act allertijden, aan het publiek in Schíjndel bevestiging of het gelukt is om samen tot een waanzinnige avond te komen. Dat is niets, maar dan ook niets ten nadele van Paaspop of Schijndel, maar het spreekt boekdelen over de toewijding, de passie en de liefde die de Britten naar iedere show brengen.

In de rustigere momenten zie je vooral liefde om je heen. Zoenende veertigers die verliefd een jointje delen en terug lijken te denken aan de zomers waarin ze voor het eerst Underworld hoorden. Een vader die zijn zoon van een jaar of negen op zijn schouders tilt zodat de knul ook maar eens kennis kan maken met het echte werk. Bij de heftigere delen zweept Hyde het publiek op met zijn lange smalle lichaam, hij beweegt nauwkeurig maar vol overgave. "Dance with me? Let's dance together!" Hij danst zo goed dat zelfs de meest onzekere jongen vol overgave mee gaat doen. Er wordt terecht veel geinvesteerd in visuals, maar hypnotiserender dan de heupen van Karl Hyde vind je ze niet snel.

Underworld laat je naar een dance-set kijken op een manier die je voorheen niet eens voor mogelijk hield. Het tempo ligt continu zo ongelooflijk hoog en het blijft maar stijgen. Je krijgt het gevoel dat ze dit dagen achter elkaar vol zouden houden. De zwakke schakel zou dan eerder het uithoudingsvermogen van het publiek zijn. Na de zoveelste climax waan je je in een film: zo goed kun je je immers in het echt helemaal niet voelen door een concert. Maar het is waar en je bent niet alleen. Overal zie je de vermoeide maar euforische blikken. Wie bij de set van Underworld was heeft zijn leven een klein beetje verrijkt.