En die krijgen we. Het kwartet uit Parijs laat geen moment aan de twijfel over en zet in met een vinnig stampende synthbas en een elektronische krautdrumloop, waar laag overheen gebruld wordt door de twee zangers. Het is een vrij herkenbare formule, zoals we vandaag al meer bands zagen die nadrukkelijk teruggrijpen op de postpunk uit de jaren 80, maar Rendez-Vous steekt toch al snel boven dat maaiveld uit.

Hoezo dan?
Het is meer dan de zoveelste elektronisch georiënteerde postpunkgroep. We herkennen natuurlijk de Joy Division-invloeden, maar Rendez-Vous schurkt qua attitude eigenlijk eerder tegen de punkrock van The Clash aan, met tegelijkertijd ook venijnige shoegaze-elementen in de show. En die synthmelodieën klinken verrassend sprankelend, opgewekt zelfs, alsof er en passant zelfs nog een knipoogje aan acts als A-Ha wordt gegeven.

Dat klinkt mij allemaal veel te retro.
Toch voelt deze mix behoorlijk fris. Hier en daar ontdekken we zelfs zo'n Two Door Cinema Club-gitaartje, om binnen de minuut een EBM-stuk in te worden gebeukt. Zo houdt Rendez-Vous de spanningsboog stevig in handen, maar ook de gretigheid die elk bandlid uitstraalt - alsof ze hun instrumentarium zo zouden kunnen opvreten - helpt daaraan mee.

Is het publiek het daar ook mee eens?
Afgeladen zaal, aardig wat gedans, een hoop gezweet. Een rendez-vous comme il faut.