Alsof we even bij een jamsessie zijn aangeschoven. Zanger Cian gooit er wat praatjes tussendoor, maar het is meer dan duidelijk waarom we hier zijn: niet lullen, maar spelen. Alsof hun snaren zijn ingesmeerd met groene zeep, zo vlot werken de gitaristen hun set door. Gewoon met hun rug naar het publiek; gefocust op elkaar en hun samenspel. Sociaal is het niet, maar klinken doet het zeker.
Incubate 2016: Cian Nugent toont ruggegraat iets te letterlijk
Getalenteerd drietal laat publiek kennis maken met ‘backgazing’
Een zondagmorgen creëeren op vrijdagavond: het is geen probleem voor frontman Cian Nugent en zijn begeleiding. Drie Ierse mannen in de Cul de Sac, die de late avond van de tweede dag inluiden. Veel borsthaar, weinig gitaarband en een dromerige afronding zorgen voor een magistrale afronding boven de kuil. Alleen vergeten de heren een beetje dat het publiek er ook nog is.
Maar eh, krukzitters op de vrijdagavond?
‘’He forgot his guitarstrap’’, verklaart meneer Nugent al bij aanvang over zijn collega gitarist – die tevens een even wilde haardos als de zanger blijkt te hebben. Het ziet er een beetje kneuterig uit: half verhoogd zitten met een drummer die voornamelijk met borsteltjes werkt. Een echt podiumspektakel is het qua performance niet echt, maar wat maakt het eigenlijk uit als je zo gitaar kunt spelen.
Werd het allemaal niet een beetje saai?
Eerlijk is eerlijk: aan het einde van je set een nummer van 20 minuten erin gooien, is nou niet de allerslimste zet. Het publiek druipt wat af en een harde kern blijft over, al starend naar de Ierse ruggen.
Nieuw genre wellicht: backgazing?
Nou ja, zoiets dus. Als dat hetzelfde tokkelwerk bevat, is alles prima.