Ze mogen de hoofdact van deze avond dan niet overtreffen in anciënniteit, de Hollanders van Jackal zijn toch ook al sinds halverwege de tachtiger jaren in de weer, zij het met een stevige onderbreking aan het slot van de twintigste en het begin van de eenentwintigste eeuw. Het knorrende motorgeluid bij de start van de set, gevolgd door een cover van Judas Priests klassieke 'Hell Bent For Leather', laat er direct weinig misverstand over bestaan waar deze band de mosterd vandaan haalt. Inderdaad vuurt men vervolgens een zeer ruimhartige portie traditionele metal op het publiek af, waarin op een gegeven moment ook nog 'Wrathchild' opduikt van die andere Britse metaalgigant van de jaren rond 1980, Iron Maiden. Meestentijds speelt men echter eigen repertoire, dat natuurlijk niet kan tippen aan dat van de grote helden, maar toch heel verdienstelijk het vertrouwde pad bewandelt. Dat hier werkelijk niets nieuws onder de zon is, maakt trouwens merkwaardig genoeg juist ook de kracht uit van dit type muziek. Begrijpelijkerwijs vallen er inmiddels wel de nodige grijze haren te bespeuren op het podium, maar uitgeblust oogt dit gezelschap nog allerminst. Men lijkt integendeel van geen ophouden te weten, hoewel het gehuil van de jakhals tenslotte toch het veld moet ruimen voor de soepelere en sierlijkere uitingen der tijgers.

Iedereen die wel eens iets over de NWOBHM heeft gelezen, zal de naam Tygers Of Pan Tang bekend voorkomen. In de prille jaren tachtig, toen stergitarist John Sykes de gelederen van de in 1978 in het noordoosten van Engeland opgerichte formatie kwam versterken, stond de band op doorbreken, maar door een samenloop van omstandigheden (problemen met de platenmaatschappij, het vertrek van Sykes, die vervolgens rap promoveerde naar Thin Lizzy en Whitesnake) is dat er nooit echt van gekomen. Teleurgesteld dropen de Tygers in de loop van de jaren tachtig af, maar rond de wende van het millennium besloot gitarist van het eerste uur Robb Weir de groep nieuw leven in te blazen. Inmiddels zijn we natuurlijk alweer anderhalf decennium verder, maar toch maken Weir en zijn kompanen deze avond een onverminderd frisse indruk, iets wat overigens tevens van de muziek gezegd mag worden. Misschien hangt dat mede samen met het feit dat de band niet uitsluitend op oude glorie teert, aangezien men ook na de heroprichting nog een viertal studioalbums uitgebracht heeft. Het spreekt echter bovenal boekdelen over de kwaliteit van het oude materiaal, zoals de bijzonder enthousiaste respons van het publiek bij de uitvoering van 'Euthanasia', de opener van debuutplaat 'Wild Cat' uit 1980, overtuigend demonstreert. Dat publiek (waaronder zich zowaar ook enkele opvallend jeugdige bezoekers bevinden) is gelukkig trouwens in behoorlijke getale aanwezig, waardoor de verrichtingen van de grijze gitarist en zijn allesbehalve grijze, want aanzienlijk jongere muzikale collegae bepaald niet op dorre aarde vallen. Terecht, want frontman Jacopo Meille maakt zijn Italiaanse wortels zeker niet te schande met zijn fraaie strot en sterke presentie, en vers snarentalent Micky Crystal leeft zich vaak met een bewonderenswaardige virtuositeit uit op zijn instrument. Tygers Of Pan Tang zal zijn status van cult act vanzelfsprekend nooit meer ontgroeien, maar als zodanig staat de band wel nog altijd garant voor een flitsende metalperformance, die een mens op een verloren vrijdagavond een opperbest humeur bezorgt.