Wight tekent voor relaxte finale van de zomer in Little Devil

Duits kwartet trakteert select publiek op interessante mengeling van funk en psychedelica

Wouter de Waal ,

Het contrast met een kleine week geleden, toen MDC de boel hier op stelten kwam zetten, kan nauwelijks groter zijn, niet alleen wat muziek, maar ook wat publieke belangstelling betreft: deze woensdagavond heeft men aan enkele handen genoeg om het aantal bezoekers van Little Devil te tellen. De gasten van Wight timmeren dan ook nog niet zo lang aan de weg, en hebben derhalve vooralsnog nauwelijks naam in het circuit. Het uitgelezen gezelschap van merendeels trouwe Roadburngangers dat wel voldoende nieuwsgierig is om nader kennis te maken met deze Duitsers, mag zich echter verheugen in een verrassende combinatie van geestverruimende en funky klanken.

“This is the first time that I have to speak English to an audience this tour,” meldt frontman René Hofmann aan het begin van de set. Hoewel niemand in het publiek problemen lijkt te hebben met zijn naar eigen getuigenis vanwege een sterk Hessische tongval moeilijk verstaanbare Duits, blijft hij de voorkeur geven aan het Engels. Het viertal uit Darmstadt blijkt namelijk op doorreis naar het Verenigd Koninkrijk, en alvast een beetje oefenen kan natuurlijk nooit kwaad. Met het oog op de bescheiden hoeveelheid aanwezigen zou je dit hele optreden trouwens wel als een soort van try-out kunnen opvatten: de sfeer is in ieder geval bijzonder gemoedelijk. Die ongedwongen ambiance past prima bij de muziek van deze psychedelische formatie, die weliswaar geworteld is in de doom, maar die vandaag eerst en vooral blijk geeft van een grote passie voor warmbloedige funk. Om deze extra te kunnen accentueren heeft men naast een drummer zelfs een percussionist in de band opgenomen – een enthousiaste presentie, die kleurrijke bijdragen levert aan het toch al gevarieerde groepsgeluid. Zo kunnen niet alleen trommels en koebellen op zijn warme belangstelling rekenen, maar komt hij op een gegeven moment tevens met een plastic kip op de proppen. Wat deze precies aan de samenklank bijdraagt, wordt ons eigenlijk niet helemaal duidelijk, maar dat het een vrolijk schouwspel oplevert, staat buiten kijf.

Ook de andere muzikanten betonen zich overigens behoorlijk creatief in de benadering van hun instrumenten, waardoor nummers vaak talloze onverwachte wendingen kennen: soms krijgt een werk dat afgelopen lijkt een hevig versterkt staartje, een andere keer besluit men tot een live simulatie van een fade-out door steeds zachter te gaan spelen. Het is dan ook allerminst overbodig dat Hofmann af en toe aangeeft dat een stuk daadwerkelijk afgelopen is, temeer daar de meeste toehoorders niet bekend zijn met het materiaal. Uiteindelijk blijken er echter zowaar enige echte kenners onder ons te zijn, want niet alleen gaat er een enkel vertrouwd handje omhoog wanneer de zanger/gitarist vraagt of iemand van tevoren al van de band gehoord had, ook vermeldt de frontman ter hoogte van het laatste nummer dat het de in Roadburnkringen welbekende illustrator Maarten Donders (vandaag dus ook aanwezig) inspireerde tot een voorstelling van een door de atmosfeer zoevende Groene Baron. Het zwaardere oude materiaal aan het einde van de set is sowieso koren op de molen van het clubje dat vandaag de weg naar Little Devil heeft weten te vinden, maar zelfs zonder dat stevige slot kan de liefhebber van eigenzinnige psychedelica blij zijn met het feit dat deze sympathieke oosterburen besloten hebben tot een korte Nederlandse tussenstop.