Puik optreden In Flames in 013

Ondanks kritiek spelen Zweden de zaal plat

Aäron van der Sanden ,

In Flames heeft zich de laatste tijd niet erg populair gemaakt bij veel metalfanaten. Met het album Siren Charms bracht de band een plaat uit die in weinig doet denken aan gewaardeerd eerder werk. Maar daar is in 013 weinig van te merken. Samen met het voorprogramma, bestaande uit While She Sleeps en Wovenwar, maken de vijf mannen er een hele mooie avond van.

While She Sleeps

De Britten, afkomstig uit Sheffield, trappen de avond prima af. Hoewel de Jupiler Zaal bij lange na niet vol staat, weerhoudt dit hen er niet van om met een energieke pot metalcore voor de dag te komen. Vanaf de eerste tonen ramt de band de aanwezige trommelvliezen aan gort en al gauw gaat het shirt van zanger Lawrence “Loz” Taylor uit. Er ontstaat ook vrij snel een pit, hoewel voor het opzetten van een wall of death de vocalist toch even het podium moet verlaten. Met nummers als Crows en het afsluitende Seven Hills is de snoeiharde toon gezet voor deze maandagavond.

Wovenwar

Vooraf gaf bassist Josh Gilbert al aan dat Wovenwar niet meer valt te vergelijken met As I Lay Dying, waar vier van de vijf bandleden oorspronkelijk in speelden totdat zanger Tim Lambesis een grote fout beging. Samen met Shane Blay, zanger van Ooh Sleeper, werd een nieuwe band gevormd, die vanavond in Tilburg als tweede op de timetable staat. Hoewel Wovenwars eerste en selftitled album goed werd ontvangen, valt hun melodic deathmetal vanavond een beetje tegen. Het optreden mist teveel. Double bass, breakdowns en vernuft. Het schijnt dat Shane Blay meezingt, maar dan moet iemand toch echt even zijn microfoon aanzetten. Josh Gilbert maakt wel indruk met zijn strakke zangpartijen en dito gitaarspel, maar ook hij lijkt het publiek niet echt warm te krijgen. Nummers als All Rise, Profane en The Mason zijn potentieel lekkere meezingers, maar te weinig aanwezigen lijken het album goed genoeg te kennen om de zaal écht mee te krijgen. Mensen lijken vooral te wachten op In Flames, dat na het Amerikaanse vijftal diens opwachting maakt. Hierdoor komt het geheel wat mat over, helaas.

In Flames

Iedereen die In Flames al enige jaren volgt laat dezelfde geluiden horen; Siren Charms is een album waar men eerder ijskoud dan bloedheet van wordt. Het is dus afwachten wat In Flames gaat laten horen. Veel van dit nieuwe werk, of voornamelijk oude hitjes? Het eerste nummer is meteen In Plain View, de openingstrack van de meest recente plaat. Maar het publiek slikt het als zoete koek en springt en zingt naar hartelust mee. De lichtshow is overweldigend, met stroboscopen die iemand met een lichte vorm van epilepsie al direct richting de eerste hulp van het St. Elisabeth Ziekenhuis helpen. Het bebaarde ensemble is geenszins van plan het publiek enige ademruimte geven, behalve om aan te geven dat er geen filmpjes gemaakt mogen worden. Het optreden in Tilburg wordt immers al opgenomen en het lijkt de grondleggers van de Gothenburg-metal een beetje jammer als die opnames als mosterd na de maaltijden komen. En die filmende jongeman, die wel zo sportief is om vervolgens het podium op te klimmen, krijgt even verbaal op zijn billetjes van leadzanger Anders Fridén, zij het op een bescheiden manier. Maar dit zijn slechts korte intermezzo’s gedurende een optreden waarin de Zweedse mannen de aanwezigen flink bij de strot grijpen en pas rond 23.00 uur weer loslaten. De afwisseling van oud en nieuw werk is prima en de vele fans zingen luidkeels mee, ook met nieuwe tracks zoals Through Oblivion en Rusted Nails, terwijl een knaller zoals The Mirror’s Truth vanzelfsprekend de pit aanwakkert. Ondanks de nodige scepsis speelt In Flames de zaal niets minder dan plat, waarvoor applaus. Wat goed is, blijft goed. Daar kan een iets te commercieel schijfje weinig aan veranderen. Daarmee blijkt de band een strakke headliner op een stevige maandagavond.