The Sedan Vault geeft strakke show weg in Stage01

De Belgen zagen het licht al, in Tilburg moet het kwartje nog vallen

Inge Gruijters ,

Waar een paar honderd meter verderop honderden in lederhosen of dirndl gehesen studenten zich een stuk in de kraag drinken op het Oktoberfest in de Koepelhal, is er op deze donderdagavond in Stage01 een stuk minder reuring. Er is slechts een man of vijftig afgekomen op de elektronische indie van het Belgische The Sedan Vault. En dat terwijl het nieuwe album Minutes To Midnight is geproduceerd door niemand minder dan Richard Woodcraft, eerder verantwoordelijk voor albums van onder meer Arctic Monkeys, Robbie Williams en Radiohead. Geen kleine namen. Het is waarschijnlijk niet voor niets dat de drie broers van The Sedan Vault bij onze zuiderburen al aardig wat populariteit genieten.

Er is geen voorprogramma bij deze gratis show, dus wanneer de band vrij abrupt en explosief begint te spelen is het even ‘schrikken’; het gaat er meteen hard op. De band trapt af met Ghostrider, een vette bewerking - stevig en met véél galm - van het gelijknamige nummer uit de jaren zeventig van het Amerikaanse synthpopduo Suicide. De volgende kleine anderhalf uur volgen de nummers elkaar in een rap tempo op, zonder fratsen tussendoor. Het is jammer dat het geluid wat gek staat afgesteld; waar op de albums de zang een belangrijke rol speelt, valt dat live af en toe een beetje weg.

Wat voor muziek de band maakt is moeilijk te omschrijven. Zanger Rutger Meeuwis ziet eruit als een kruising tussen Noel Gallagher (Oasis) en - misschien een beetje less fashionable - Miles Kane; op en top Britpop dus. De muziek echter is meer te vergelijken met 65daysofstatic of Muse, terwijl de stem van de zanger niet zou misstaan in een emopunkband. Dus een elektronische emo-indie progrockband? Ingewikkeld in ieder geval.

Aan de podiumpresentatie valt niets ingewikkelds te ontdekken: toetsenist Marius staat onder een enorme lamp en beroert soms de toetsen met zijn neus, terwijl het shirt van drummer Frederik driftig wappert door de windmachine. Zanger Rutger stuitert, met een gepijnigde blik en bewegingen alsof zijn hele lichaam onder stroom staat, over het podium en zelfs af en toe daarbuiten. De band speelt gepassioneerd en met veel energie. Veel interactie met de zaal is er niet, energie vanuit de zaal evenmin. Jammer, want de muziek leent zich best voor wat meer beweging in de zaal.

Het volledige nieuwe album Minutes To Midnight komt voorbij, aangevuld met vier nummertjes van de eerdere twee albums. Aan het applaus tussen de nummers door is duidelijk te merken dat het ene nummer meer in de smaak valt dan het andere. Vooral Unidentified Flying Subjects verdient een eervolle vermelding. Tijdens het laatste nummer Lo-Fi gooit de band nog even alle remmen los. Met name de zanger wil de tent nog even op zijn kop zetten; hij stuift door de zaal, klimt op de bar, en dat alles zonder een noot te missen. Prima rockshow.