De avond begint met het optreden van Richie Dagger. De band beschrijft hun muziek als een mix van 60's psychedelic garage, 70's punk en 80's indie. Wat, als je naar hun uit 2012 afkomstige album Jaded Man luistert, helemaal klopt. Live, daarentegen, komt het psychedelische aspect van hun muziek niet echt goed uit de verf. Het is hard, het is punk en hier en daar indie, maar psychedelisch is het zeker niet. Ondanks het uitblijven van enige psychedelische noot, is dit optreden meer dan de moeite waard. De muziek zit goed in elkaar en de band speelt een hele strakke set. Ook ligt het stemgeluid van zanger erg goed in de oren en heeft zelfs wat weg van Black Keys frontman Dan Auerbach. Wat wel enigszins apart is te noemen, is het feit dat zelfs de meest aanstekelijke en verrassend dansbare, harde punknummers als Like Daggers en Raised To Run, het niet voor elkaar krijgen om het publiek helemaal los te laten gaan. Dit is de band zelf ook opgevallen. Afgezien hiervan staat het publiek wel te genieten van het optreden. Er wordt dan wel niet gedanst, maar het luide applaus dat ze na hun optreden mogen ontvangen, zegt meer dan genoeg. 

Rond een uur of tien bestijgt Lecherous Gaze het Nightbirds podium en ineens is het publiek in aantal verdubbelt. Vreemd, want hoewel de muziek van Lecherous Gaze net zo aanstekelijk en dansbaar is als die van Richie Dagger, is dit toch wel het minste optreden van de avond. Het geluid staat ontzettend hard en de zanger, die menigeen doet denken aan Alice Cooper on drugs, is bijna niet te verstaan en is heel onvoorspelbaar. Hij springt dan ook enkele keren het podium af en laat zijn bandleden vragend achter. Zelfs zij zijn niet zeker of hij nog wel terug komt. En dat is jammer. Maar gelukkig maakt de gitarist een hele hoop goed met het spelen van ongelooflijk strakke gitaarsolo's en maakt hier en daar een grapje naar het publiek toe. Na drie kwartier komt er een eind aan het optreden. De zanger springt wederom van het podium, maar komt deze keer echt niet meer terug. De band krijgt een luid applaus, waar uit opgemaakt kan worden dat het publiek de onvoorspelbare streken van de zanger niets af vind doen aan het algehele optreden. Toch zouden de prestaties van deze band nog beter zijn als het geluid een tikje zachter werd gezet en de zanger zijn rare onvoorspelbare fratsen achterwege laat. Tenslotte maakt de gitarist nog een grappige opmerking over het verdwijnen van de zanger, trekt op het podium een blikje bier open en de bandleden lopen vervolgens met z'n allen van het podium. Tommy van The Black Marble Selection is de DJ deze avond en sluit af met het draaien van een aantal hele fijne plaatjes.