,,We zijn geen nostalgie-band”, zegt gitarist Danny Cavanagh. Anathema toert momenteel voor hun laatste album Distant Satellites en er wordt ook voornamelijk muziek van dat album gespeeld. De andere nummers zijn ook allemaal van schijven die zijn uitgebracht na de gedaantewisselingen van de band. Het doom-verleden ligt ver achter hen. De band wordt breed gedragen in Nederland en treedt hier regelmatig op. Trots spreken ze het publiek in het Nederlands toe.

De tamelijk eenvoudige muziek wordt met precisie gespeeld. Wanneer de twee mannelijke zangers/gitaristen en vrouwelijke vocaliste samen zingen lijkt de grote zaal zich te vullen met engelenzang. De vaste percussionist voegt alleen niets toe. Hij is op geen enkele manier op te merken. Die kunnen ze voortaan thuis laten. Daarnaast knalt het op de stukken, waar het eventueel kan knallen toch ook weer niet. Dat is enerzijds door het geluid en anderzijds door de wat rechtlijnige muziek die de band op de afgelopen albums heeft uitgebracht. Voor progbegrippen is er eigenlijk weinig variatie.

Eén brok geluid
Op de uitvoering is niets aan te merken, maar het geluid is niet atlijd even zuiver wanneer de wat steverige passages voorbijkomen. Het wordt één brok met geluid waarin de afzonderlijke instrumenten en zelfs de drums maar slecht te herkennen zijn.
Al met al een degelijk optreden van de band, maar het spat er niet helemaal vanaf. En dat is best zonde.

Mother’s Cake uit Oostenrijk mocht als opwarmer fungeren, maar door onvoorziene omstandigheden heeft uw recensent dat voorprogramma moeten missen.