Om aan een veelkoppig jazzorkest dat voornamelijk bestaat uit blazers een cellist toe te voegen, klinkt misschien niet als het meest lumineuze idee sinds het begin van de mensheid. Het ligt immers nogal voor de hand dat zo een teer klassiek instrument al snel bedolven raakt onder al het schelle getetter. Klinkt een dergelijk voorbehoud op papier best aannemelijk, de praktijk is vanavond heel anders: allereerst is het orkest zo slim om in de arrangementen genoeg ruimte te laten voor cello-interventies, en ten tweede hebben we hier te maken met niet zomaar een cellist, maar met Reijseger, die met zijn bizarre techniek en zijn schijnbaar niet te onderdrukken neiging met zijn instrument mee te gaan zingen weinig moeite heeft om de aandacht naar zich toe te trekken. Je zou je wellicht zelfs eerder bezorgd af kunnen vragen of een orkest wel opgewassen is tegen de eigenaardige muzikale streken van deze man.
Dolle boel bij New Rotterdam Jazz Orchestra in Paradox
Veelzijdig orkest geeft humoristisch nieuwjaarsconcert met meestercellist Ernst Reijseger
Denk je aan big bands, dan is het moeilijk om de associatie met ingekakte dixieland combo's die voor een al even ingekakt publiek spelen uit de gedachten te weren. Dat het ook heel anders kan, bewijst het New Rotterdam Jazz Orchestra, dat afgelopen vrijdag in samenwerking met vaderlandse cellokomiek Ernst Reijseger middels een wervelende show in Paradox het jaar 2014 inluidde.
Dat dit wel het geval is, tekent de flexibiliteit van dit jazzensemble, dat weliswaar uit meer dan tien mensen bestaat, maar desondanks een enorme wendbaarheid aan de dag legt. Bezettingen wisselen voortdurend, niet alleen omdat men niet allemaal continu 'aan het woord' is, maar ook omdat sommige muzikanten regelmatig van instrument wisselen. Zo legt Tini Thomsen zich toe op een keur aan zwaardere blaasinstrumenten, die een enkele keer zelfs ondersteund moeten worden door een barkruk, terwijl 'spreekstalmeester' Cyrille Oswald niet alleen in de weer is met een tenorsaxofoon, maar ook met een hele reeks fluiten. Wanneer één van de instrumentalisten aan het soleren slaat, begeeft hij of zij zich doorgaans naar een microfoon vooraan het podium, hetgeen goed is voor het showeffect, net als de incidentele samenzang en de komische acts die de groep opvoert trouwens (zo speelt gitarist Reinier Baas verschillende malen vrolijk door terwijl de rest van de muzikanten al lang gestopt is). Het frisse repertoire wordt van verscheidene kanten aangedragen en is derhalve zeer divers, van lyrische stukken tot 'hardhitters' en van bondige muzikale uiteenzettingen in kleine kring tot een feestelijke gezamenlijke afsluiter, een aan Abdullah Ibrahim/Dollar Brand herinnerend nummer, dat deze nieuwjaarsbijeenkomst in warme Afrikaanse sferen beëindigt. Een buitengewoon opgewekte start van 2014 kortom.