Vrijdagavond trad precies vijftien jaar na hun laatste optreden de poppy seventiesrockband Mercy Seat weer op. Na een voorprogramma dat niet echt paste bij de avond, vermaakte de groep zowel zichzelf als de Kleine Zaal, die vol bekenden stond.
Veel spannends gebeurde er niet, maar met degelijke songs bracht het Tilburgse vijftal een niet onaangenaam uurtje muziek waarbij van een cd-presentatie overigens weinig sprake was. Singer-songwriter Robert van den Heuvel heeft een puike stem, maar zijn gitaar- en mondharmonicaspel is niet meer dan aardig te noemen. Ook laat hij te lange en te stille pauzes tussen zijn nummers en kijkt hij op die momenten bovendien allesbehalve enthousiast.
Desondanks ligt het niet alleen aan hem dat het niet zijn avond wordt. Een niet onaanzienlijk deel van de bezoekers blijkt namelijk een bekende van een van de vijf bandleden van Mercy Seat en komt voor een gezellig ons-kent-ons-avondje. En tja, een wat stille singer-songwriter past daar niet echt bij. Een of ander poprockbandje was dientengevolge een betere keuze geweest. Van den Heuvel had dan ergens bij een sfeervol kampvuur voor een handjevol bewonderaars en de sterren van de hemel kunnen spelen.
In 1996 ging het in 1992 opgerichte Mercy Seat uiteen. Dat de mannen na vijftien (!) jaar toch weer een nieuwe cd presenteren, heeft een uitermate tragische oorzaak. Het is namelijk de dood van bandleden Jochem van Tol en Jan van Gestel, in respectievelijk 2009 en 2010, die de groep weer bijeen bracht. Maar zo pijnlijk als deze aanleiding is, zo veel zin hebben de mannen er vanavond in. Ditzelfde geldt voor de Kleine Zaal. Waar Robert van den Heuvel een onwinbare uitwedstrijd te spelen had, heeft Mercy Seat dan ook een niet te verliezen thuiswedstrijd in het vooruitzicht.
Na het tweede ietwat stoffige soft(e)-rock nummer 'All Or Nothing', legt zanger Tino Boley uit dat er dvd-opnamen worden gemaakt en dat er daarom zoveel mensen met camera's rondlopen. Later zal hij nog een keer eventjes de nieuwe cd tonen, maar verder is het een gewoon concert. Geen extra aandacht of opsmuk vanwege het in juni opgenomen schijfje en dus ook geen overhandiging of uitreiking daarvan. De sympathieke Tilburgers willen gewoon een uur (inderdaad, een uurtje maar) poprocken op seventies' wijze.
Of, zoals gitarist Bart Erkelens (ex-Jane Doe) het onlangs in een interview zei: “Vroeger ging het soms hard tegen hard. Die tijd is voorbij.” En inderdaad, drummer Harold Bastiaansen mag dan constant verbeten kijken terwijl Erkelens af en toe een aardige solo speelt, maar het is duidelijk dat degelijkheid en gezelligheid vanavond boven stoer en hard gaan.
Helaas is de degelijkheid af en toe van het “brave huisvader”-niveau, maar daar hebben de bezoekers van de redelijk gevulde Kleine Zaal geen enkele last van.