Sungrazer is één van de meest belovende stoner bands uit Nederland. Ze hebben gespeeld op Pinkpop en nu staan ze in voorprogramma's van Roadburn acts Karma To Burn en Colour Haze. Dat schept verwachtingen en waar het publiek vraagt, levert Sungrazer. Vanaf de eerste tot de laatste noot zet het driespan een heerlijk bak stoner weg: het smerige basgeluid zet heerlijk stromende riffs weg, de gitaren voeren naar hogere sferen. De psychedelische invloeden roepen beelden op van Easy Rider: ruig, blik op oneindig over een verlaten woestijnweg op een lowrider. Puur genieten. Het is wachten tot we ze op Roadburn mogen verwelkomen. (JvB)

Tussen het etende publiek trapt de Groningse singer/songwriter Corijn de avond af in de Nwe Vorst. Deze krullenbol maakt lieflijke, dromerige en onschuldige liedjes die perfecte achtergrondmuziek zijn voor een romantisch diner met een rood wijntje. Met zijn klagerige stem stuwt hij zijn nummers met lange instrumentale stukken voort. Aan het einde van zijn optreden stelt hij zichzelf voor met de tekst “Hoi, ik ben Corijn uit Groningen en je kan mij terugluisteren op het internet.” Doe dat vooral als je achtergrondmuziek nodig hebt voor een etentje met je vriendin. Corijn zorgt voor een rustig begin van een lange muziekavond. (TS)

Bram Dehont is het vriendje waar je als zestienjarige van droomde: dromerige ogen, een drie-dagen-baartje en een akoestische gitaar. Aan het begin van de set lijkt is zijn stem nog wat zwak en onzeker, maar hoe langer hij speelt des te beter dat hij in zijn vel lijkt te zitten. Zijn liedjes liggen fijn het gehoor en veranderen café De Bolle voor heel even in een Amerikaanse coffeebar. Vergelijkingen met Jack Johnson en Jason Mraz zijn dan ook snel gemaakt. Dehont maakt fijne liedjes, maar hij heeft nog niet genoeg een eigen gezicht om van de vergelijkingen met Amerikaanse singer-songwriters los te komen. Toch is zijn optreden wel een fijn, rustig begin van de Popronde avond. (KK)

Het Utrechtse I Am Oak opent het Popronde programma in 013 op een ingetogen noot met mijmerende folk, een muziektype dat zich tegenwoordig in een grote populariteit mag verheugen en vanavond dan ook garant staat voor een propvolle Bat Cave. De baard ontbreekt weliswaar bij Thijs Kuijken, talent voor het schrijven van dromerige, wiegende liedjes heeft hij onmiskenbaar. Geruggensteund door zijn begeleidingsband geeft hij een mooie performance, waarbij het samengaan van mannelijke en vrouwelijke vocalen zorgen voor een intieme sfeer. (WdW)

The Bodybags doet haar naam eer aan, want deze vier raggende mannen uit Arnhem nemen geen gevangenen. Het is vlammen geblazen. Alles klopt: de vetkuiven, de stand-up bass, de ongecompliceerde en retesnelle muziek, de in reverb gedrenkte vocalen: dit is psychobilly zoals het hoort. De show is heerlijk melig en het optreden verloopt licht chaotisch met bekkens die er vandoor gaan, ongeduldige dronkaards en foute invallen. Maar het maakt allemaal geen reet uit: met een dikke dosis humor worden al deze kleinigheidjes van de baan geveegd. Het straalt van het podium dat The Bodybags alleen maar als doel heeft om er een keihard feestje van te maken, iets waar ze absoluut in slagen. (JvB)

Bovenaan de trappen van het MIDI Theater breekt Audioknights een lans voor vluchtige, blije hapslikwegdancepop met een dot funk. De beats die uit de laptop komen zijn goed geproduceerd en het keytar- en gitaarspel is aardig. Maar 'aardig' is dan ook het sleutelwoord voor dit Haarlems duo. Als binnen het half uur het gevoel bekruipt van 'hebben ze dit niet al eerder vanavond gespeeld?', het tempo en de maatsoort constant hetzelfde zijn en de zang niet altijd zuiver, doen deze ridders er beter aan om nog even in het studiohok te schaven. Met wat durf/experiment en meer van de goedlachse violiste (die slechts één nummer meespeelt) kan er veel meer inzitten. (BvD)

Een vol Café Joris moet lang wachten op de eerste klanken van 0neTrickPony. Die komen er namelijk niet. De zangeres is spoorloos. Ten einde raad beklimt het personeel van de kroeg dan maar het podium om het publiek te vermaken. Dat klinkt op zich niet eens zo heel slecht (zeker gezien de omstandigheden), hoewel deze meisjes duidelijk nog veel moeten repeteren om een goed optreden neer te zetten. (TS)

Yoshimi! is een melige bende op het podium. Bende, geen band want de Rotterdammer krijgt het met zijn bandmaten voor elkaar om zonder enige hindering door welke muzikale conventie dan ook een feestje te bouwen. De Nederlandstalige teksten rijmen vaak net niet, op de xylofoon wordt herhaaldelijk misgeslagen en de drummer heeft er een voorkeur voor uit de maat te spelen. Yoshimi is en beetje vreemd maar wel lekker. Dan mag je zelfs een Rivella cliché uit de kast halen om deze heerlijk aparte bende te beschrijven. (KK)

Dankzij Little Things That Kill ontstaat er rond tienen een kleine invasie van ranzige en ongeschoren lieden in het doorgaans door verzorgde kopjes gedomineerde Brandpunt. Op concerten is deze plek duidelijk niet ingericht: het podium direct bij de ingang staat zo dicht bij de bar dat ervoor nauwelijks ruimte is voor publiek. Het mag de pret overigens zeker niet drukken, want dit Amsterdamse viertal weet met haar enthousiaste rockset die muzikaal ergens het midden houdt tussen het oude werk van U2 en de nieuwere lichting indiebands van de overkant van het Kanaal zelfs een aantal nietsvermoedende stamtafelhangers te vermaken. (WdW)

Helemaal aan de Piushaven ligt Burgemeester Janssen, waar vanavond slechts één band optreedt: Cosmic Carnival. Deze Rotterdammers wonnen vorig jaar de Grote Prijs en zijn nu meer dan terecht opgenomen in de Popronde-selectie. Cosmic Carnival speelt heerlijke strakke vrolijke zomerse tweestemmige vintage rock. De catchy orgeldeuntjes van de bevlogen toetsenist zorgen dat het onmogelijk is om geen glimlach op je gezicht te krijgen bij het luisteren naar deze muziek. Sommige nummers leunen heel erg op de jaren zestig, soms wordt het echte bluesrock, maar altijd blijft het lekker catchy en een genot om naar te luisteren. Festivalorganisatoren van Nederland: boeken die band! (TS)