Een prettig gevulde Kleine Zaal had dinsdagavond twee keer mazzel. Van kwaliteitsverschil tussen Kaiser Cartel en Bonham was namelijk nauwelijks sprake. Tevens zorgde een bijna continue kruisbestuiving tussen (leden van) beide groepen voor verscheidenheid en een steeds meer uitgelaten sfeer op de bühne.


Het uit Brooklyn afkomstige duo Kaiser Cartel doet wat een goed duo betaamt: elkaar aanvullen zonder de schijn van gekunsteldheid te wekken. De tweede stem van drummer Benjamin Cartel hangt zonder nadruk maar niet afwezig in het kraakheldere stemgeluid van Courtney Kaiser en zijn drumwerk is een welkome aanvulling op haar niet al te ingenieuze maar effectieve gitaarakkoorden. Ook qua presentatie is de taakverdeling helder: Kaiser is de enigszins vertederende meisjesvrouw terwijl Cartel lichtheid brengt in de vorm van opmerkingen als "We are not the White Stripes" en een gefluisterde aankondiging van een volgende compositie.

Na een instrumentenswitch, gevolgd door dubbelspel van Cartel die in 'Favorite Song' zowel gitaar speelt als de bass drum onder voeten neemt, wordt de toch al niet geringe mate van afwisseling vergroot door een drietal gastmuzikanten (dit blijken Bonham en haar Nederlandse bandleden te zijn) elk voor een ander nummer het podium op te vragen. Weer getweeën lopen ze met het akoestisch gebrachte slotnummer ‘Memphis’ de zaal door, waarbij het gitaarspel van Cartel, de xyolofoonaspiraties van Kaiser en hun beider stemmen aan het eind aangevuld worden met de stemmig zacht meezingende zaal. Als ze, na drie kwartier, stoppen, is het gemakkelijk te vergeten dat dit haast troostbiedende tweetal níet de hoofdact is. En dat dit de Kleine Zaal is en niet de Schouwburg.

Bij tweede compositie 'Your Night Is Wide Open' (Bonham opende op safe met de traditional 'In The Pines', ook bekend als 'Where Did You Sleep Last Night') zijn de akkoordverschuivingen op haar elektrische gitaar net iets te hoorbaar. In sommige gevallen geeft dat een aardig effect, in dit geval is dat niet het geval. Dit detail is echter geen issue meer als ex-Caesar-drummer Marit de Loos en (contra)bassist Anne-Maarten van Heuvelen (ook bekend als Hills en tja, met een voornaam als Anne-Maarten is een pseudoniem een zeer verdedigbare keuze) halfweg het nummer inzetten en van het rustige stuk een vette blues maken.

Variatie zit ook dit deel van de avond in zowel de instrumentkeuze (Bonham wisselt schijnbaar achteloos tussen viool en gitaar, waardoor zowel country als rock voorbijkomt) als wie er op het podium staan. Zoals Bonham, De Loos en Van Heuvelen meededen met Kaiser en Cartel, zo lopen laatstgenoemden de rest van de avond het podium op en af om gezellig een nummer mee te doen. Kaiser op zang en met guitige geluidjes, Cartel dartel op tamboerijn, sambabal en een flesje om op te drummen.

Het zal vast niet aan Cartel alleen liggen, maar feit is wel dat naarmate de avond vordert het niveau van de uitvoering miniem maar merkbaar moet inleveren op het speel(s)genot van de muzikanten. Als Bonham op een gegeven moment niet weet wat te spelen, wordt een verzoek 'Naked' te spelen direct ingewilligd. De waarschuwing dat ze het nummer al een tijd niet gespeeld heeft, blijkt geen holle frase te zijn als ze een stuk dat ze vergeten is, overslaat. Bij het hart onder de riem-stekende ‘Shine’ (geschreven naar aanleiding van 9/11) maakt haar stem twee ongelukkige sprongetjes. Deze schoonheidsfoutjes vallen echter in het niet bij de verder zonder uitzondering opbeurende elementen van deze gig die de scheidslijn tussen voorprogramma en hoofdact vrolijk negeert. Het publiek heeft dan ook groot gelijk dat het Tracy Bonham en de haren meerdere malen succesvol terugklapt en –joelt.