De fans hebben even geduld moeten opbrengen (deze show stond eerder gepland voor het voorjaar, maar vond toen wegens organisatorische problemen geen doorgang), maar het is eindelijk zover: Jon Oliva, bekend van metallegende Savatage en alweer de nodige jaren actief onder de naam Jon Oliva’s Pain, mag bewijzen na al die jaren het publiek nog steeds in vervoering te kunnen brengen. Een voorprogramma is er niet, dus de band krijgt in 013 alle ruimte om haar kunsten te vertonen.

Al geruime tijd voor de gordijnen openschuiven staat de Grote Zaal van de 013 goed vol; het wachten wordt echter verlicht door een hele reeks van metalklassiekers, waarbij met name veel nummers van wijlen Dio uit de boxen schallen. Een mooi eerbetoon, en deze memorial-sfeer wordt nog versterkt wanneer aan beide zijden van het podium beelden uit het illustere verleden van Savatage worden getoond (er zitten zelfs enkele familiekiekjes tussen), waar we naast een jongere versie van Jon ook zijn broer en ooit mede-bandlid Criss aantreffen, die bijna op de dag af zeventien jaar geleden op tragische wijze om het leven kwam bij een auto-ongeluk. Mooi om te zien hoe Jon zijn overleden broer nog steeds bij zijn shows weet te betrekken (veel door Criss geschreven riffs schijnen nog steeds hun weg te vinden naar nieuwe nummers, dus ook op die manier blijft hij aanwezig).

Goed, na deze inleiding gaan de gordijnen dan eindelijk open en wordt, zoals te verwachten viel, ingezet met het titelnummer van de nieuwe plaat, ‘Festival’. Van deze schijf passeren nog drie andere nummers de revue, maar zoals Jon al van tevoren had aangekondigd, komt ook veel oud Savatagewerk aan bod (waaronder zelfs twee nummers van hun eerste plaat, ‘Sirens’). Het zwaartepunt van de set ligt echter bij de twee klassieke albums van Savatage, Gutter Ballet en vooral Streets, waarop ze hun ‘Queen-meets-metal’-sound tot in perfectie hebben uitgewerkt. Nadat de gitaristen uitgebreid de gelegenheid hebben gekregen om geïmproviseerd te soleren op ‘Ghost In The Ruins’, komt Jon’s persoonlijke favoriet van hetzelfde album, ‘Tonight He Grins Again’ aan bod, waarna alle aanwezigen de gelegenheid krijgen om mee te zingen bij wat ongetwijfeld de publieksfavoriet is (en een van de roerendste metalanthems ueberhaupt), ‘Believe’. Deze mogelijkheid wordt met beide handen aangegrepen en het resultaat is hartverwarmend. Hierna wordt nog 'Gutter Ballet' ten gehore gebracht, en dan verdwijnt de band van het podium, om nog terug te komen met twee oude nummers (‘Power Of The Night’ en ‘Hall Of The Mountain King’) en de toepasselijke afsluiter ‘When the Crowds Are Gone’, dat het trieste lot van de artiest buiten de schijnwerpers belicht.

Al met al niet verrassend, maar met zo’n ijzersterk materiaal en ‘showmanship’ is dat ook helemaal niet nodig. Wat Oliva’s shows vooral zo goed maakt, is de paradoxale combinatie van Het Grote Gebaar (drums op een stellage, rook uit de witgelakte piano, theatrale gestes) met een intieme sfeer die iedere aanwezige het gevoel geeft deel uit te maken van een grote familie, zonder dat dit klef of bedrukkend wordt. ‘You all have a right to be in this room’, zoals hij het ergens tussendoor uitdrukt. Zelf begint hij al een dagje ouder te worden en de rock-‘n-roll-lifestyle heeft een zichtbare tol geeist (zijn stem is niet altijd even vast en zijn omvang (wellicht mede het gevolg van het gebruik van grote hoeveelheden alcohol) moet je bijna zien om te geloven), maar ondanks of misschien wel dankzij dit feit heeft deze man een podiumpresentie die je slechts zelden ziet, binnen of buiten het genre. Het is dus te hopen dat hij het nog een tijdje weet uit te zingen, zodat allen die door het leven ook niet altijd even vriendelijk behandeld zijn, zien dat dit een waardige bestaanswijze niet in de weg hoeft te staan. Een aandoenlijk en indrukwekkend optreden.