Het Groningse voorprogramma A Liquid Lanscape voldeed helaas niet echt aan de verwachtingen, maar gelukkig was er daarna het IJslandse For a Minor Reflection, dat deze kleine tegenvaller meer dan goed maakte met haar snoeiharde, instrumentele en bombastische dodenmansrit richting Apocalyps.

A Liquid Landscape

Een ‘progressieve rockband uit Groningen’? Tenzij tien minuten durende nummers spelen geldt als ‘progressief’, was de aankondiging ‘leuke, aangename, maar weinig verrassende rockband’ toepasselijker geweest. Aan de individuele bandleden en hun muzikale talenten zal het niet liggen. Met name de gitarist gooit hoge ogen met zijn onuitputtelijke arsenaal aan effecten en enthousiasme.

De bassist doet zijn werk ook prima, net als de drummer en ook de zanger, al heeft laatstgenoemde misschien een beetje teveel naar Incubus en Stereophonics geluisterd. Het is muzikaal prima in orde, maar wordt nergens spannend. De enige verrassing die de band voor haar publiek in petto heeft, is dat na tien minuten blijkt dat ze nog steeds aan hetzelfde nummer bezig is. Er mag wel wat meer pit in.

For a Minor Reflection

Dan For a Minor Reflection. In tegenstelling tot A Liquid Landscape weet deze IJslandse band de aandacht moeiteloos vast te houden met haar volledig instrumentale postrock. Onder het meditatieve geluid van een krakende, oude waterpomp lopen de heren richting podium, om eenmaal daar aangekomen een enorme bak herrie over hun publiek heen te storten. Daardoor lijkt het alsof er ten minste het dubbele aantal muzikanten op het podium staat.

For a Minor Reflection speelt alsof het uur U is aangebroken en de wereld binnen nu en tien minuten zal vergaan. Ze knalt een zware, haast apocalyptische geluidsmuur de Bat Cave in, totdat trommelvliezen pijn doen en het verschil tussen hartslag en basdrum niet meer te voelen is. De nummers zijn warm, vol, heftig en hebben zonder uitzondering een steengoede opbouw die van muisstil tot bombastisch en groots wordt uitgevoerd. For a Minor Reflection weet de spanningsboog moeiteloos vast te houden. Alles klopt. Dit gáát.

Al na het eerste nummer blijkt hoezeer de mannen zelf opgaan in hun muziek, wanneer de overduidelijk als frontman opererende, goudblond gelokte gitarist zijn excuses aanbiedt voor het feit dat hij zo bezweet is. Wanneer zijn (inmiddels compleet doorweekte) witte shirt even later zijn tepels prijsgeeft, blijkt dat hij ook over een flinke dosis humor beschikt. “Can you dim the lights, please? I don’t like this!” zegt hij met een quasiverongelijkt gezicht.

Hoe leuk en grappig de heren tussen de liedjes door ook zijn, zodra er een volgend nummer wordt ingezet, gaat de knop om. Het spelen wordt uiterst serieus genomen. Er is geen ruimte voor fouten en dat betaalt zich uit. Waar je bij A Liquid Landscape hoopte dat nummers snel voorbij zouden zijn, hoop je bij ieder nummer van For a Minor Reflection dat het voorlopig  niet op zal houden.

Met het filmen van ‘De Hit’ Dansi Dans (vrij vertaald: ‘Dansen Dansen’) blijkt vervolgens een prijs te winnen (iets met het nummer filmen, op Facebook zetten en hopen dat je filmpje vaak bekeken wordt, of zoiets). Behalve prijzen waard, is het ook een van de meest verrassende nummers van de avond, waarvoor beide gitaristen naast elkaar plaatsnemen achter de piano. Dansi Dans is niet per se het beste nummer van For a Minor Reflection, maar het is een fijne, ietwat luchtigere afwisseling van de heftige, muzikale rollercoaster die For a Minor Reflection ruim een uur lang is geweest. Het is tijd om naar huis te gaan en na te denken over wat een epische rit dit richting Apocalyps is geweest.