Ze komen dan wel uit Canada, maar met de mannen van The Real McKenzies op het podium waan je jezelf meer in Schotland. Zo ook afgelopen donderdag, toen de in kilt gestoken emigranten Tilburg aandeden voor een uitbundig concert vol echte mensenpret.

THE REAL DANGER
Voordat het podium echter wordt beklommen door de Schotse Canadezen, mogen onze landgenoten van The Real Danger het spits afbijten in de kleine zaal. Hoewel dit gezelschap qua naam opvallend veel weg heeft van het hoofdprogramma, valt dat muzikaal gezien wel mee. Deze jongens spelen weliswaar ook punk, maar daar houden de overeenkomsten wel mee op. Er zijn hier geen traditionele folk invloeden te bespeuren. Eerder drijven de aanstekelijke melodieuze punkrock nummers op een zeer eigentijds “high school” gevoel. Jammer genoeg blijken de meeste aanwezigen daar niet echt voor te zijn gekomen, want ondanks de met veel overtuiging gebrachte performance en verschillende aansporingen van de zanger, komt de zaal nauwelijks in beweging. Het meest enthousiast is misschien nog wel een kerel met halflange grijze haren en extravagante kleding, die we niet lang daarna met een gitaar in de handen op de planken terugzien. Heel sympathiek van die McKenzie.

THE REAL MCKENZIES
 Sympathiek is dan ook een goed woord om de uitstraling te beschrijven van de volksjongens op leeftijd die The Real McKenzies vormen. De opmerkingen van de frontman en het gedrag van andere bandleden getuigen ervan dat de mannen wel van een drankje houden. Ook het publiek is daar allerminst vies van en in combinatie met de ouderwets gezellige muziek zorgt het voor een vrolijk samenzijn. Naast drinken kan de band immers een aardig stukje spelen. A capella een traditionele Schotse melodie zingen, met de nodige versterking (zowel elektrisch als akoestisch door middel van het luchtreservoir van de doedelzak) fijne punknummers ten gehore brengen, akoestisch een oud volkslied als ‘Wild Mountain Thyme’ vertolken: dit zestal draait zijn hand er niet voor om. Qua teksten wordt een groot thema als de oorlog in Afghanistan niet geschuwd en de rock ‘n’ roll traditie geëerd in het onder vele anderen aan Ronnie James Dio opgedragen ‘Droppin’ Like Flies’, maar de nadruk ligt toch zeker op drinkliederen. Wat wil je ook, want getuige het komisch getitelde ‘Pour Decisions’ beheerst het zelfs de meest belangrijke keuzes in het bestaan van de groepsleden. Het publiek kan zich duidelijk goed inleven in deze levenshouding en maakt er al dan niet gebroederlijk gearmd een mooi feestje van, tot de band na verscheidene toegiften met het toepasselijke lied ‘Bugger Off’ aangeeft er nu toch echt wel genoeg van te hebben. Een heerlijk subtiel einde van een geslaagd optreden, dat ongetwijfeld het merendeel van de aanwezigen direct na afloop alweer doet uitzien naar de volgende bijeenkomst van deze vermakelijke makkers. Hopelijk laat dat ook niet al te lang op zich wachten, want van dit soort echte mensenpret kun je nooit genoeg krijgen.