Afgelopen woensdag vond de derde editie van B-Stage 2009 alweer plaats. Het was qua variatie een geslaagde avond, alleen liet het niveau hier en daar wel wat te wensen over. Alleen het singer/songwriterduo Closer kwam echt met kop en schouders boven het maaiveld uit en wist na de drie punkbands toch de hele Bat Cave muisstil te krijgen.
Jasper, zanger van de Punkdisco band Newax (oud B-stagewinnaar), kondigt voor een handjevol mensen de eerste band aan van vanavond: Dowzer. Het poppunktrio uit Roosendaal maakt lieve poppunk in het straatje van bands als Bowling For Soup en Less Than Jack. Af en toe waagt het zich hier uit te breken met hardere skatepunk als dat van NOFX. In principe beschikt Deny Putman over een prima zang voor dit genre. Helaas is deze te eenzijdig zodat het snel verveelt. De backingvocals van bassiste Sandra Heeren zouden hier voor meer kleur kunnen zorgen aan het geheel. Deze zijn echter nauwelijks hoorbaar. De podiumpresentatie laat echt teveel te wensen over. Er is totaal geen contact tussen onderlinge bandleden en beide gitaristen staan als in het cement vast voor de microfoons. Met meer interactie onderling en een betere balans van vocalen binnen de band zou Dowzer meer weten te boeien. (DS)
“Get yourself together and get drunk”, roept zanger Mark Kremers de Bat Cave in. Ondersteund door onder andere een accordeon en mandoline weet folkband LQR (spreek uit Liquor) een echt Iers feestje te bouwen. Een beetje jammer dat de Bat Cave nog niet half gevuld is, waardoor een dansende zaal uitblijft. Desalniettemin is LQR een vermakelijke band. De combinatie van folk, rock en bluegrass zorgt voor een swingend geheel. De leadgitarist weet iedere keer op het juiste moment een catchy solo weg te geven, waardoor het geen moment saai wordt. De tweede stem van de gitariste klinkt nog een beetje stroef en mag hier en daar wat geolied worden. Maar eigenlijk heeft dat ook weer zijn charme. Folk mag best een beetje rauw aan de randjes zijn. Conclusie: LQR moet de volgende keer in een afgeladen Ierse pub optreden, want het verdient meer dan een halfvolle nuchtere Bat Cave. (RH)
Binnen de psychiatrie betekent monomania al een beetje wat de naam doet vermoeden: een psychische afwijking waarin men een paranoia vertoont die gebaseerd is op een enkel idee of emotie. De emoties van het uit Tilburg afkomstige Monomania zijn hier zeker niet op gebaseerd, maar de muziek zelf is wel wat eentonig. Wat opvalt is dat de gitaren en vocalen in deze band ook gedeeld worden in het punkviertal Reckless. Monomania weet echter meer te boeien dan hun punkbroertje. Hoewel het geheel veelal op cliches gestoeld is, laat de band meer ballen zien dan hun voorganger Dowzer. De samenzang komt goed uit de verf en doet bij vlagen denken aan Blink182. Het meest opvallende van de set van Monomania is het laatst gespeelde nummer, waarbij gebruik wordt gemaakt van een goedklinkende basslap van een prima bassist. Hier wijkt de band af van wat het ervoor gespeeld heeft en dit is niet slecht. Ik ben benieuwd hoe de band zich verder zal ontwikkelen, geheel overtuigd hebben ze mij nog niet vanavond. (DS)
Een aanrader, zeiden mijn collega's aan het begin van de avond tegen me. Erg sfeervolle romantische muziek. Na een kort optreden van twintig minuten ben ook ik overtuigd. Closer weet de kracht van eenvoud te combineren met briljant samenspel tussen gitaar en cello. Eerder won het duo, mijns inziens geheel terecht, het Amsterdams Studentenfestival. Het is briljant te noemen hoe Roel Kessels en Thomas van Geelen je meenemen door een reis van oogverblindende schoonheid. Tijdens het luisteren waan je je weer even kind zonder zorgen. De Bat Cave is muisstil. Dan volgt het nummer Zwijgen Is Goud Of De Kracht Van Meditatie; een Nederlandstalig nummer van Closer dat sterk uit de verf komt. Meer van die Nederlandstalige poëzieteksten en Closer komt nog dichterbij perfectie! (RH)
Dan wordt er een groot Hammondorgel met een groot The Who-logo (origineel het symbool van de Royal Air Force) erop het podium opgesleept voor The Sheep uit Tilburg. Net verhuisd vanuit Rotterdam en nieuw in Tilburg heeft The Sheep al enige succesvolle concerten achter de rug als support van onder andere The Dandy Warhols en Ilse deLange. Vanavond is het echter vooral veel geblaat en weinig overtuiging bij de drie krullenbollen. Dit is vooral te wijten aan de weinige samenhang binnen de muziek en de zwakke stem van zanger Paul Stoutjesdijk. Deze is iel bij wat je zou verwachten van een band die zijn invloeden vindt bij bands als The Who, Wolfmother en Jimi Hendrix. De muziek mist nog body. Er zijn zeker een aantal interessante ideeën te ontdekken bij The Sheep, maar dit zijn er helaas te weinig. De jongens met de grote kapsels en smalle skinnyjeans zijn aan het einde van de show ook een beetje teveel met zichzelf bezig en te weinig met elkaar of het publiek. Het ingestudeerde ik-ga-los-en-rij-tegen-het-orgel-aan is een beetje jammer. Zorg voor meer eenheid en laat de muziek dan voor zich spreken. (DS)
Klokslag tien uur stapt het Brabantse As Enemies Arise het podium op. Meteen word je wakker geschud door de prima grunt van frontman Gideon Kessler. Helaas valt zijn cleane zang des te meer tegen. Deze is niet sterk en vooral het Engelse accent is beroerd. Gelukkig wordt er niet teveel gebruik gemaakt van deze zang. De band is energiek, wat tot uiting komt in een hoop gezwaai van gitaren en een zanger die niet lijkt te weten waar hij nou het fijnst op het podium staat. Het oogt een beetje rommelig en de band loopt elkaar dan ook soms in de weg. Natuurlijk is hier ook wel iets voor te zeggen op een redelijk klein podium met drie bewegelijke gitaristen en een ADHD vocalist. As Enemies Arise staat vanavond als beste band in de Kleine Zaal van 013. Hoewel de nummers niet veel diversiteit laten horen, is de band wel strak. (DS)
Er staan erg weinig hiphoppers in de zaal wanneer Che begint te rappen. Ondersteund door dj Digast en Rebus brengt Che filosofische en moralistische teksten. Hij flikt iets wat niet veel rappers hem nadoen: verstaanbaar rappen. De teksten zijn af en toe wat clichématig, maar dat vormt nauwelijks een struikelblok. Bovendien heeft het wel wat vriendelijks; drie gasten uit Eindhoven die rappen over een betere wereld. Sidekick Rebus voegt helaas niet veel toe, omdat hij puur het kunstje van het dubben toepast; en af en toe een woord woord in een hogere toonladder meezingt. De beats zijn jammer genoeg niet erg origineel. Daar valt zeker nog terrein te winnen. Ook is er geen geheel op het podium. Che’s vrolijke onschuldige gezicht en het kwade, norse hoofd van Rebus zijn geen goede match. Dat Che een goede rapper is staat buiten kijf, maar een iets creatiever optreden had niet misstaan. (RH)
Eerder schreef 3VOOR12/Tilburg over de veelzijdigheid van de bandleden van Have A Go Heroes. Bij een kritische luisterbeurt van uw recensent vanavond wordt deze mening niet volledig gedeeld. De standaard poprock hangt aan elkaar van clichés. Breakdowns en solo's zijn mijlenver van tevoren te verwachten. Leuk als easy-listening bandje, maar het verrast niet. Als je hier naar op zoek bent, heb je genoeg aan Have A Go Heroes. De podiumpresentatie is aan de andere kant uitstekend, alleen wanneer houden bandleden nou eens op met het dragen van stropdassen?! De ballad aan het einde is kitsch en lijkt haast een parodie op zichzelf. Pluspunt van de band is overigens het samenspel tussen drummer en bassist. De ritmesectie staat als een huis en vooral drummer Bas van Kollenburg is precies in de details. Helaas weet de afsluiter van vanavond niet zo te pakken als waarschijnlijk de bedoeling is. Have A Go Heroes doet te veel wat anderen voor hen al gedaan hebben en helaas weten zij hierin niet genoeg te boeien. (DS)
Tijdens B-Stage heeft Jupiter de twijfelachtige eer om de avond af te sluiten. Een beetje moe en voldaan na de diverse muzikale avond ben ik benieuwd wat Jupiter nog weet toe te voegen. Een knap staaltje zang, dat is al na een liedje duidelijk. De getalenteerde Stephanie Heine sleepte eerder twee grote prijzen in de wacht (Brabants Toptalent en Emergenza) en laat dat zien ook. Ze heeft een groot bereik en laveert moeiteloos van toonsoort naar toonsoort. De muziek vind ik minder geniaal. Jupiter maakt over het algemeen rustige, kabbelende muziek in de lijn van KT Tunstall en Norah Jones. Toch zal de band meer de ziel bloot moeten leggen om echt interessant te worden. Hoewel het muzikaal goed uitgevoerd is, blijft het allemaal aan de oppervlakte hangen. Of zoals een voorbijganger zei toen hij de zaal uitliep. “Er is niets zo saai als droevige muziek, gemaakt door gelukkige mensen.” En eerlijk gezegd moet ik hem daar een klein beetje gelijk in geven. (RH)