HSSLHFF te netjes om te overtuigen

Twee a drie leuke nummers zijn niet genoeg voor een leuke avond

Tjeerd van Erve ,

Het Haagse HSSLHFF wist donderdagavond in een uiteindelijk aardig gevulde Cul de Sac niet te overtuigen. De twee a drie leuke nummers die de band speelde, verhulden de andere dertien in een dozijn nummers niet. Wat de band wel deed, was spelen met alles dat ze hadden, passie en ballen. Hoewel ook dat er soms wat gestudeerd uit zag, maakten die voorbedachte poses de presentatie wel wat draaglijker.

Twee a drie leuke nummers zijn niet genoeg voor een leuke avond

Het Haagse HSSLHFF wist donderdagavond in een uiteindelijk aardig gevulde Cul de Sac niet te overtuigen. De twee a drie leuke nummers die de band speelde, verhulden de andere dertien in een dozijn nummers niet. Wat de band wel deed, was spelen met alles dat ze hadden, passie en ballen. Hoewel ook dat er soms wat gestudeerd uit zag, maakten die voorbedachte poses de presentatie wel wat draaglijker.

Om kwart voor elf begint op het nieuwe podium het Haagse bandje HSSLHFF. Vijf mannen in hun mooiste zondagse kleding, foute zonnebril en bolhoedje trappen af met een nummer dat ten onder gaat in een afschuwelijke feedback. Toch is meteen duidelijk waar deze band de boter haalt. De muziek is sterk geïnspireerd door jaren ’80 wave en de revival daarvan in de afgelopen vijf jaar. Zo doen de heren af en toe sterk denken aan een slap aftreksel van Editors, en die zijn op zich al een zwak aftreksel van Joy Division. Erg enerverend is het geheel dus niet, je kunt niet eeuwig thee blijven zetten met hetzelfde zakje. De meeste nummers hebben weinig bijzonders, zijn te netjes en missen de passie die muziek nodig heeft. Het heeft een donker kleurtje, maar smaakt zeker niet naar thee. Zeker met de ingestudeerde poses van de gitarist en het Axl Rose geïnspireerde dansje van de zanger (die wel wat wegheeft van een kale AXL Rose) heeft het allemaal een nogal gemaakte en berekende indruk. Alsof het zo in de repetitieruimte op zondagmiddag wordt geoefend.

Niet dat de band niets kan, met name de muzikale stukken die de band speelt, waarbij Axl Rose ook werkelijk even het podium verlaat, zijn best aardig. Maar ook nummers als Light Or Dark of Izzy Moreno zijn een leuke afwisseling tussen de dertien in het dozijn nummers. Op zich zijn het nummers met enige hitpotentie als ze worden opgepikt. Helaas laat HSSLHFF verder weinig eigen smoel zien en komt het pas aan het einde enigszins geforceerd los met Shocking Blue-cover Love Buzz. Ooit al gecoverd door Nirvana en vreemd genoeg deze avond door de heren van HSSLHFF opgedragen aan Pink Floyd. Dit is wel meteen het enige nummer waarop de aanwezige bezoekers in de Cul losgaan en misschien het pad dat HSSLHFF meer in zal moeten slaan. Minder wave, meer dance en vooral meer eigen smoel.