DragonForce op alle fronten over de top

Vikingen van Turisas spelen zaal los

Robbert Coenmans ,

Woensdagavond was een avond vol (muzikaal) geweld en plezier in de Dommelsch Zaal in 013. Na een bijzonder geslaagde invasie van de Finse vikings Turisas, liet DragonForce zien wat ze in huis hadden. Verdomd veel, zo bleek

Vikingen van Turisas spelen zaal los

Woensdagavond was een avond vol (muzikaal) geweld en plezier in de Dommelsch Zaal in 013. Na een bijzonder geslaagde invasie van de Finse vikings Turisas, liet DragonForce zien wat ze in huis hadden. Verdomd veel, zo bleek.

TURISAS
In de garderobe van 013 is al menig drankhoorn te zien voordat het optreden überhaupt begint. Dat zijn dus van die grote hoorns van een stier of iets dergelijks waar je eventueel bier in kan gieten als je heel erg gesteld bent op het verkrijgen van nare ziektes. Dat is echter nog helemaal niets vergeleken met de uitdossing van de Finse support act Turisas. In volwaardige vikingoutfit staat de zeskoppige band in de Dommelsch Zaal. Met hun gezichten, Braveheartstijl, rood met zwart geschminkt. Met name de bassist verdient speciale melding. Hij ziet eruit alsof hij zojuist uit een veldslag in oud-Germanië is komen lopen met zijn enorme, harige voorkomen. Wie verwacht dat dit aanleiding is voor een zee aan lawaai komt echter bedrogen uit. De muziek die Turisas weet te produceren is verrassend vrolijk en melodieus. Ze hebben een eigen draai gegeven aan folkmetal (battle metal), die erg goed werkt. Er zijn waarschijnlijk maar weinig acts die zo geschikt zijn als support act als Turisas. Ze nemen hun viking imago op het podium niet al te serieus en hebben als meest voorname doel een feestje bouwen. De vrolijke noten gecombineerd met een voorkomen dat doet vermoeden dat Turisas uit een tijdmachine is gelazerd, maakt dat ze daar bijzonder goed in slagen. Immers, als je de Dommelsch Zaal zover krijgt bij een Boney M-cover Ra Ra Rasputin, Russia’s Greatest Love Machine mee te blèren, dan ben je gewoon goed bezig. Het valt te betwijfelen of veel van deze band overblijft als je ze op cd luistert, maar live is het totaalpakket genieten. Dit is volkomen over the top, en dat maakt ze ook zo heerlijk om naar te kijken. Dat er een paar slordige overgangen binnen de nummers zitten, is ze dan ook meer dan vergeven. Als vooract heb je immers slechts één heilige missie en dat is de zaal losspelen. Dat kunnen deze Finse heren en dame als geen ander.

DRAGONFORCE
Vervolgens is het de beurt aan DragonForce, en DragonForce is helemaal DragonForce. Enorme rifs, meer gitaarsolo’s dan het menselijk oor kan bevatten, zeldzaam strak drumwerk en een zanger gehuld in een lederen broek. Wat je er ook van vindt, niemand kan ontkennen dat Dragonforce van virtuositeit getuigt. Zeker nu menig talentloze muziekfanaat, waaronder deze recensent, zijn vingers heeft gesloopt op Through The Fire And The Flames bij Guitar Hero III, wat natuurlijk slechts een schijntje is vergeleken met het echte werk. De frustratie van DragonForce over hun Guitar Hero faam is overigens goed te merken. "We don’t play Through The Fire And The Flames anymore," merkt een bandlid op een bepaald punt op. DragonForce gaat, als je geen power metal fan bent, wel vervelen. Ontzettend dikke gitaarsolo’s kunnen dan blijkbaar dus toch saai zijn. Als je echter wel van het genre houdt, dan zijn de solo’s en andere kunsten die DragonForce uit zijn hoge hoed tovert niets minder dan keiharde porno. Uiteindelijk geeft DragonForce dan toch toe. Het allerlaatste nummer van de avond is namelijk niets minder dan Through The Fire And The Flames. Op dat moment vliegen alle goede voornemens van deze recensent de deur uit en duikt hij rechtstreeks de pit in. Een daad die exemplarisch is voor een avond die eigenlijk gewoon op alle fronten over de top is, en daarom o zo leuk.