Terwijl zondag de zonovergoten terrassen bomvol zitten, verzamelen tientallen muziekliefhebbers zich in Paradox. Daar speelt een selectie van Tilburgs talent, bijeengebracht door muzikantenbelangenvereniging Roxxity. Namorada, Curv2Curl en Peace Up zorgen ervoor dat de zon in Paradox even schijnt. NAMORADA Hoewel de band pas een jaar bestaat, laat Namorada een volwassen geluid horen. De vrolijke gitaarliedjes brengen de sfeer er goed in. Het beste valt de muziek te omschrijven als een combinatie van Leaf, Racoon en Twarres. Vaak beginnen de nummers met interessante composities van zanger/gitarist Mathijs Luijten, waarna de rest van de band ingetogen invalt. Aan de podiumpresentatie valt nog wel het een en ander te sleutelen. Zo staan de achtergrondzangeres en toetsenist er wat hulpeloos bij. En dat terwijl hun inbreng nou juist dat beetje extra is dat Namorada zo bijzonder maakt. Als Namorada het komende jaar veel optreedt, kan het wel eens verrassend frisse act zijn voor een zomers buitenfestival. Daar leent de muziek zich in ieder geval erg goed voor. CURV2CURL Een jongetje van een jaar of zeven staat, met een grote rode lawaaibeschermer op, geboeid te kijken naar Curv2Curl. De muziek is van een andere orde dan de vorige band. Curv2Curl bestaat uit vijf gelouterde muzikanten die al vier jaar aan de weg timmeren. Rocknummers met funk- en metalinvloeden schrikken het voornamelijk zittende publiek in Paradox wakker. Bij vlagen weet de band catchy refreintjes te produceren, maar iets te vaak blijven de ideeën steken in wat snel afgewerkte songs. Jammer genoeg vindt de drummer het nodig om na iedere acht maten een fill te spelen; dit haalt de vaart uit de nummers. Ondanks het wat tamme publiek, heeft Curv2Curl het prima naar zijn zin. Lachend worden grapjes uitgehaald met de trouwste fans en ook een heus country intermezzo doet het goed. Een daverend slotnummer zorgt voor een geslaagd optreden van Curv2Curl. PEACE UP “Uptempo-ska, zoals we dat weinig hebben in Tilburg”, zo kondigt Roxxity-voorzitter Jack Puts aan. Een verwachting die de band Peace Up niet waar weet te maken. Het optreden begint ongelofelijk stroef. De rommelige ska-punknummers komen nauwelijks uit de verf en zanger Daniel James oogt behoorlijk zenuwachtig. Zijn stem is niet toonvast, maar ook de drumpartijen van de band zijn niet strak. En eerlijk is eerlijk: Peace Up maakt het zichzelf niet gemakkelijk. De nummers hebben flink wat ritmewisselingen. De laatste twee reggaenummers liggen een stuk beter in het gehoor. Dan valt op dat de twee saxofonisten best aardig spelen. Jammer genoeg komt het allemaal zo soft over. Misschien heeft Peace Up gewoon een slechte dag?