In het programmaboekje staat aangekondigd dat Fuck The Writer ernstige teneergeslagen, donkere en intense droevigheid komt vertolken. Het is dan ook voor het publiek enigszins een teleurstelling wanneer ze merken dat de liedjes eigenlijk vrolijk van aard zijn. Hier en daar hebben ze zelfs iets weg van Nick Cave en lijken het haast love songs. Samen met zijn zangeres komt de zanger op en zingt met een rauwe stem liedjes die gaan over steden, vrouwen en de irritatie die opkomt wanneer je in het openbaar vervoer zit en een ieder zijn eigen sound door zijn of haar mobieltje ten gehore brengt. Echt iets nieuws brengt deze singer-songwriter niet, zijn songteksten zijn erg cliché en weinig vernieuwend. Mooi, dat wel, maar niet dat je kan zeggen: dit wil ik graag nog een keer zien. De zangeres heeft ten opzichte van The Writer een gruwelijk lekkere stem die meer te bieden heeft dan de stem van The Writer. Aardige liedjes maar niet vernieuwend, niet echt een toegevoegde waarde voor ZXZW. De avond moet beginnen. Iedereen heeft deze dag nog geen snoeiharde gitaarsolo's gezien maar daar komt nu verandering in. De twee heren van Dyse, een op drums en een op gitaar, breken zo'n beetje de tent af met hun stonercore. Stonercore moet je zien als een hardcore in een jasje van Queens of the Stone Age/ Eagles of Death Metal. Veel doordringende gitaarsolo's en retestrakke drumsolo's die elkander zeer goed aanvoelen. De heren voelen elkaar schandelijk goed aan, het is bijna om jaloers op te worden. Ook hebben ze een zeer goed gevoel voor humor, zo hebben onze Engelse maatjes een liedje over onze krankzinnige VOC-mentaliteit die naar hun mening een traditie is geworden in onze Nederlandse samenleving. Sinterklaas is volgens deze twee heren een traditie over een rasechte mensenhandelaar waar het Nederlandse volk trots op is. De heren hebben mijns inziens deze traditie goed weten te formuleren in hun songtekst, ze schilderen Zwarte Piet af als de hardwerkende man die volgens hen een ware rocker is. Verder hebben ze mooie intermezzo's waarin ze met acapella-zang de zaal opzwepen met heerlijke paptapotauw deuntjes. De heren weten hoe ze het publiek moeten meeslepen in een genoeglijke sfeer waarin iedereen zich kan vinden. Ik kan niet zeggen dat deze twee heren echt monsterlijke muziek maken maar een goede opbouw verzorgen voor de rest van de avond, dat kunnen ze wel.