De zondag start in Sounds lekker rustig met The Black Atlantic. Bij binnenkomst lopen de toeschouwers nog tussen de cd-rekken door te slenteren, maar bij de eerste noten van Geert van der Velde blijven ze abrupt staan. The Black Atlantic is het singer-songwriterproject van deze ex-Shai Hulud frontman. Iedereen die deze band ooit zag zal het met me eens zijn dat een carrière als singer-songwriter dan best een gewaagde stap is. De nummers zijn waarschijnlijk nog het best te vergelijken met een rustig bergbeekje met hier en daar een stroomversnelling. Jammer dat de rust regelmatig wordt verstoord door voorbijrijdende auto’s en brommers. Als je beter luistert naar de teksten verdwijnt het beekje ook weer uit beeld, want maatschappijkritische punten zijn The Black Atlantic ook niet vreemd. Toch is de bescheidenheid van deze man bijna aangrijpend, al wordt het niet door iedereen gewaardeerd. Op het moment dat hij het publiek bedankt dat ze naar Sounds zijn gekomen, loopt spontaan de helft van het publiek naar buiten. Wat mij betreft een foute keuze, waarom zou je jezelf zo een begin van de dag onthouden. Yoke & Yohs zijn twee vriendelijk uitziende Denen, een saxofonist met petje, baard, bloemetjesblouse en een te korte broek en een op het eerste oog rustige drummer. Volgens de ZXZW-gids zijn ze klaar om toeschouwers omver te blazen en dat proberen ze dan ook vanaf het eerste moment. Het geluid dat deze twee met een baritonsax en een drumstel kunnen produceren voelt als een keiharde betonnen muur. De combinatie tussen Slayer, een aantal hardcorebands en freejazz is onnavolgbaar, maar wel verassend en er is geen rustpunt te vinden. Ook toevallige voorbijgangers van Sounds blijven voor het raam staan om te kijken wat er binnen eigenlijk gebeurt. Kinderen komen met vingers in hun oren naar binnen om te kijken naar deze drummer en saxofonist die helemaal los gaan. Hoe hard en chaotisch het ook is, dit kan gewoon niet vervelen.