Peter Evans speelt freejazz, maar echt een jazzy optreden kun je het niet noemen. Toegegeven, zijn spel van enkele minuten zonder tussendoor naar adem te happen zijn bewonderenswaardig, maar niet echt ritmisch. Het waren meer geluiden die met elkaar verbonden waren. Als het ware oergeluiden vermengd met geluiden die je in de stad tegen kunt komen. Meer ritmisch was het optreden van Agent Sidegrinder. De Zweedse formatie is dan ook wat verder in de technologische evolutie. Ze gebruiken ouderwetse bandrecorders om hun geluid extra dimensie te geven. Als een echte Boudewijn Büch maakte de ‘tapeplayer’ gebruik van de stofhandschoen om de tape niet te beschadigen. Ook hun muziek was ‘ouderwets’ te noemen, met beats uit de jaren ’70. Gemixt met donkere Zweedse klanken was het een goede sound. One-woman-band Kania Tieffer zette de tent op zijn kop. Met alleen een computer en sample-apparaat wist ze een vrolijke set neer te zetten. De melodieën bleven hangen en de Franse zang maakte het af. Hoewel het veel electro was, wist Tiefer er toch een symfonisch geheel van te maken. Een lekker geheel voor een lekker feestje. Het toppunt van de computermuziek zijn de Powerbooks. Muziek op de MacBook. Mensen die wat later binnenkwamen in de Synagoge waren een beetje verbaasd dat ze wel geluid hoorden, maar geen artiest zagen. Ze zaten namelijk in het publiek, met de laptop op schoot. Echt muziek was het niet, meer high pitched tonen die met elkaar verbonden waren. Een druppelende waterval die gevolgd werd door een Super Mario-geluidje. Benieuwd wat de volgende stap in de technologische evolutie wordt.