Metaalmoeheid is niet iets dat Bas Verbeek kent. Compleet in lijn met zijn instrument - metaaltape, vuilnisbak op zijn hoofd en metaalschort - rolt Verbeek de Heuvel op. Het lijkt alsof hij communiceert met zijn stellage. In eerste instantie maakt hij vette ruzie met de velg, de vogelkooi en stalen buizen. Als in een trance, zonder ook maar iets van zijn omgeving aan te trekken, probeert hij een ritme te vinden. Met een bierdopje lukt dat. Weer volgt een ruzie en nu moet alles het ontgelden. De satelliet, zijn schort en de drums; het moet en zal teruggaan in de stelling op wielen. Dat Verbeek daarbij zelf niet ongeschonden uit de strijd komt, lijkt hem niet te interesseren. Ietwat verbaasd blijft het publiek achter als Verbeek zijn opwindsirene aanzwengelt en weggaat. Het gevoel van 'wat is hier gebeurd?' dreunt net zo hard door als het geluid van Verbeeks staal. Acoustic noise van Bas Verbeek is iets wat je gezien moet hebben om het echte WTF-gevoel te begrijpen. Als je dat hebt verwerkt, ga je staal ineens anders waarderen. (MS) Donny Doner Doesn't Drum (Wouter Jaspers) komt een overvolle Weemoed via een achterdeurtje binnen en stelt zich op ten midden van het publiek, waar hij zijn hoofd begint te verbinden met een vuilniszak. Het blijft stil, iedereen wacht in spanning af wat er gaat gebeuren. Een schreeuw, het publiek schrikt, vervolgens een lange intense stilte waardoor de spanning naar een hoger niveau wordt gevoerd. Scherpe hoge tonen treden binnen door de mond van dit establishment. Kiki King Kong en miss Peaches nemen het pand over. Gillend en krijsend gooien de dames zich over het publiek wat compleet perplex om zich heen staat te kijken. De dames glijden als slangen over de grond en nemen onder de noisikale begeleiding van Donny controle over de schoenen, benen, tafels, stoelen, de toog, zeg maar gerust; ze nemen controle over alles wat op hun pad komt. Ze grijpen je weg uit de sleur van het dagelijkse leven en nemen je mee op pad naar een wereld waar alles geoorloofd is. Sommige mensen in het publiek zijn blijkbaar bang geworden van de dames en proberen naar buiten te glippen, maar er echt onderuit komen kunnen ze niet. Miss Peaches vult de kroeg met confetti en waterballonnen. De dames hebben nu wel alle hoeken van de kroeg betast en besluiten zich naar buiten te begeven, om daar de rest van hun stembanden af te slijten en vervolgens dood neer te vallen. Het publiek blijft verslagen in confuse achter, waarbij bij eenieder een grote glimlach op het gezicht geprent staat. Spreken over een muzikale act kunnen we niet, wel over een performance die je laat ervaren dat het leven meer is dan een baan van negen tot vijf. The Meldy Peaches is een must-see en -feel act. (RL)