Klanken van een Arabische nacht in een synagoge. Tegenstrijdig misschien, maar daarom niet minder meevoerend. Chris Forsyth zou er zo een dienst kunnen leiden. Met zijn instrumentale stukken drijf je weg op een stroom van gedachten. De mijmering is in de joodse tempel goed te voelen. Je waant je op een bankje in de grote stad, ver weg met je gedachten terwijl de wereld aan je voorbij trekt. Niet veel later heb je het gevoel dat jij langs die wereld gaat, maar dat niemand doorheeft dat dat gebeurd. Daarna zit je in een park in de zon, bij te komen van die grote stad, nog steeds ver met je gedachten. Er zit wel een herkenbare lijn in zijn muziek. Een rustig begin, waarna er een zweepend middengedeelte komt, dat werkt naar een climax die helaas uitblijft. Je verwacht namelijk een pakkend slot, maar helaas raffelt Forsyth het een beetje af. Alsof je plotseling wakker wordt. Daar heeft Jozef van Wissem minder last van. Zijn slot sluit beter aan op zijn nummers. Die zijn ook wat rustiger, maar niet minder verbeeldend. Om zijn mijmering kracht bij te zetten, heeft hij het geluid van een station op de achtergrond. Je hoort mensen, maar de muziek doet je ze gelijk weer vergeten. Zijn muziek heeft een wat kinderlijke ondertoon die gelijkertijd een beetje deprimerend overkomen. Misschien komt dat omdat Van Wissems muziek wat aan de langzame kant is. Maar pakkend is het wel. De locatie helpt ook zeker mee om beide acts tot hun recht te laten komen. De ervaring die je bij de muziek hebt, wordt wel versterkt door de Synagoge. De sereniteit die er heerst, versterkt de akoestische klanken van Forsyth en Van Wissem en geeft ze daardoor een extra dimensie.