De Batcave is inmiddels letterlijk en figuurlijk flink warmgespeeld wanneer het Britse These Monsters het podium opstapt. Pure postrock; denk aan bands als ISIS, Red Sparowes en Neurosis. De band heeft weinig tijd voor een praatje en begint steentje bij steentje hun muur van riffs op te bouwen. Er zit genoeg cement tussen deze muur dat zorgt voor een constante, stevige opbouw waar moeilijk doorheen te breken valt. Tijdens het optreden zijn op de achtergrond sombere visuals zichtbaar die mooi aansluiten op de donkere tonen van These Monsters. De rode draad door het geheel is de drummer die de band meeneemt naar verschillende ritmewisselingen: van roffels tot slepende slagen. Toch is en blijft het lastig om postrock niet saai te laten klinken en zo ook bij These Monsters. Maar gek genoeg heeft dit saaie ook weer zijn positieve kant, want het zorgt ervoor dat je in een extatische sfeer terechtkomt en lekker afdwaalt naar andere oorden. Jammer alleen dat één van de gitaristen bijna het gehele optreden met zijn rug naar het publiek staat te spelen. Dan de saxofonist: glansrijk. Hij lijkt met zijn lange uithalen bijna stukken longen door zijn glimmende blaasapparaat het publiek in te spauwen. De massale opkomst laat je denken dat Blue Sabbath, Black Fiji een daverend oorverdovende sessie komt spelen. De spanning wordt opgebouwd door middel van een lange stilte waarna de pleuris uitbreekt; één schreeuw en daarna twintig minuten aan gitaarnoise die het publiek niet heel erg kan waarderen. Het publiek plugt al snel hun vingers in hun oren terwijl de twee artiesten op het podium staan te spacen waarbij je het idee krijgt dat ze rechtstreeks uit Fear and Loathing zijn komen wandelen. Na een aantal minuten stroomt de zaal leeg. Echt contact met de toeschouwers hebben deze twee niet met ze kunnen maken, maar dat was waarschijnlijk ook het idee, de twee wilden het publiek shockeren én dat is ze gelukt.