Met een gevoelig liedje besluit Marshall te openen. Daarop volgen er meer: liedjes over het leven en de liefde. Met veel emotie snijdt de zanger de onderwerpen op geheel eigen wijze aan. Denk aan een band als Travis, maar dan met, helaas, wat minder catchy songs. Hierdoor haken een aantal bezoekers na een kwartier af. Jammer, want het leukste gedeelte moet nog komen. Tien minuten voor het einde gooit hij alle zenuwen (voor zover die er dan echt blijken te zijn) van zich af en neemt een plectrum in de handen. De gevoeligheid van de liedjes maakt plaats voor muziek met een wat donkerder randje. De songs worden ritmischer en blijken interessanter dan je op het eerste gezicht dacht. Paul Marshall verbaast met het slot van zijn optreden en prompt besluit ik een cd van hem te kopen. Want de liedjes van de Brit hebben nog een luisterbeurt verdiend! Enigszins laat kom ik binnen in Cul de Sac. AC Berkheimer is al begonnen. Belaagd door een zestal fotograven (koopt iedere gek tegenwoordig een spiegelreflex?!) vuurt de band dampende beats op het publiek af. Cul de Sac geniet met volle teugen van het rauwe gitaarwerk van de band. De strakke drums van de overigens onzichtbare drummer zorgen dat het geheel netjes in spoor blijft. Muzikaal heeft AC Berkheimer veel weg van het Belgische Millionair, een band die bekend staat om zijn leuke melodieën en beats. De meeste nummers hebben een lange opbouw die zich ontpoppen met minimalistische gitaarriffs. De groep wordt vaak vergeleken met Cranes, en dat is volgens de biografie in het programmaboekje van ZXZW 'cool'. Zo cool is de band zelf ook volgens het boekje. Muzikaal wel, maar qua podiumpresentatie niet echt. Als een stel zombies staat de band in de kuil van de Cul. Totaal onbewogen staart het viertal het publiek in. Maar goede muziek heeft geen daverende act nodig toch? Inderdaad! AC Berkheimer, afkomstig uit Rotterdam, bewijst dit met overgave.