Op de schouders van End of Level Boss rust vanavond de taak ZXZW te openen, en het zal een dankbare taak blijken. De band sprong vorig jaar op Roadburn al in het oog met hun dan weer agressieve, dan weer meeslepende mix van stoner-grooves en metalriffs die soms naar wiskunde neigen, maar dan met herschreven regels. Een blikkerig, dof basgeluid, mitrailleursalvo’s op het drumstel en rauwe zang zijn de hoofdingrediënten die het publiek in de Kleine Zaal van 013 in de juiste stemming moeten krijgen. En dat lukt bijzonder goed, ondanks dat End of Level Boss niet bepaald makkelijk in het gehoor liggende muziek maakt. Dissonant zijn de akkoorden, vervreemdend de composities en de distortion staat op de hoogste stand. Prima band om het eerste jointje van de avond bij op te steken. Wie zich vooraf afvroeg wat het vraagteken in ?Alos aanduidt, krijgt bij binnenkomst in Buitenbeentje meer nieuwe vragen dan antwoorden voorgeschoteld. Wat de uiterlijkheden betreft blijkt dat de Spaanstalige dame (keukenschort, dreads die rijken tot aan haar kuiten) een voorliefde voor koken en sfeervolle dineetjes heeft. Dus bakt ze al zingend, schreeuwend en door de kroeg dansend een smaakvol groentepotje (echt waar, het smaakte prima, dat zal iedereen die voor het podium stond beamen). Naast haar culinaire liefhebberij heeft ?Alos een zwak voor pianosonates, die ze graag iets pittiger maakt door haar gitaar te teisteren met een ‘ruimtepistool’, schijnbaar het populairste wapen onder bands die op ZXZW spelen. Met Alos’ ultrasone, vibrerende stem erbij is de verwarring compleet. En daar is het ?Alos om te doen. Vermoedelijk, uiteraard. In een afgeladen Cul de Sac nemen The Moi Non Plus, zoals het hoort op ZXZW, een loopje met alle rockconventies. Wat nou liedjes schrijven? Rammen moeten we! De Moi Non Plus is maar met zijn tweeën, maar de drummer en zanger/ gitarist weten het zaaltje in ieder geval moeiteloos met hun snoeiharde geluid te vullen. Als je maar met weinigen bent, moet je extra veel herrie maken, lijkt het motto. Of dat goed uitpakt hangt vooral af van de mentale staat van de bezoeker; de een gaat volledig op in de repeterende, opbouwende riffs, die een hoog Sonic Youth-gehalte hebben. Anderen raken eerder verveeld bij de monotone, toch ietwat gemakkelijke overkill aan geluid.