“Heel erg apart”, noemt burgemeester Ruud Vreeman het kunstwerk van Tom Verbruggen. En hoewel de kunstenaar een graag geziene gast op festivals en in donkere kelders is, is de burgemeester erg trots dat Verbruggen op zijn kamer Crackle Canvas exposeert. “Maar ik weet niet precies wat het is”, lacht Vreeman. Niemand weet nog precies wat het is. In het kader van het ZXZW-festival exposeert Tom Verbruggen (ook wel bekend als elektromuzikant Toktek) zijn 4D schilderijen in de kamer van de burgemeester. Zo’n zestig geïnteresseerden lopen door de grijze gangen van het gemeentehuis, benieuwd wat hen te wachten staat. Portretten van oude burgemeesters kijken ons onderzoekend aan want het publiek varieert van heren in pak tot alternatieve kunstenaarstypes. In de burgemeesterskamer hangen zes witte doeken waar pluggen en knopjes op zijn gezet. Op de grond liggen rode, groene, oranje en gele kabeltjes die onzeker wachten tot Verbruggen ze aanraakt. “Ik maak apparaatjes die ik in schilderijen plaats”, legt Verbruggen uit. Door middel van de kabels kunnen de schilderijen op elkaar aangesloten te worden. Elk schilderij op zich maakt geluid en door ze te verbinden, ontstaan er andere geluiden.”De schilderijen gaan dus met elkaar spelen.” Verbruggen laat zien hoe het werkt en daarna mogen de bezoekers een poging wagen. De Tilburgse kunstenaar met zijn grijze pak en een blond staartje lijkt weinig aandacht te besteden aan de bezoekers, maar is op zoek naar het perfecte geluid. Tikketikketikkktik, is het enige geluid dat er lange tijd klinkt. Er wordt wat onzeker gelachen. Nog meer kabels worden ingeplugd en een symfonie van zoemende geluiden klinkt door de kamer. Als Verbruggen de kabels verwijdert knikt hij de bezoekers bemoedigend toe. “Jullie kunnen het misschien wel beter dan ik.” Vier jaar geleden begon Verbruggen met het maken van deze schilderijen. “Ik heb ze zelf gemaakt dus ik weet wat mooie geluiden oplevert. De keuzes die ik maak bij een demonstratie zijn half impulsief, ik probeer veel uit.” Iedereen kan ermee spelen, is het motto van Verbruggen. Een enkele durfal probeert. De tante en moeder van de kunstenaar kijken glimlachend toe. “De kabels moet je meer zien als schilderij, in combinatie met het geluid”, legt tante Marijke Verbruggen uit. “Eerst snapte ik er niks van hoor. Maar het is knap bedacht. Je vindt het schilderij mooi dat ontstaat door de kabels, of de geluiden.” Ook de moeder van Verbruggen is trots. Naast dit bijzondere kunstwerk heeft hij nog veel meer origineels bedacht. “Hij zei altijd: Als ik kunstenaar word, doe ik iets met mijn moeder”, vertelt ze. Voor zijn eindexamenproject op de kunstacademie liet hij zijn moeder een cake bakken met aan al het keukengerei een microfoontje. Verbruggen nam die geluiden op als samples omdat hij een herinnering wilde aan het gevoel dat hij kreeg als kind. “Als hij terug kwam van het voetballen stond ik altijd cake te bakken en ging hij spelen aan de keukentafel. Dat wilde hij nog een keer meemaken.” Verbruggen zit vol met dit soort ideeën en is ook nog lang niet uitgedacht. “Ik ben nu bezig aan de vierde serie van zeven doeken. Ik wil nog meer kabels zodat er meer mogelijkheden zijn.”