De avond begint met een knal. De eerste act is Unas, een death metal band. De zanger heeft wat weg van Jack Osbourne voor de makeover, maar hij kan grunten alsof hij al dertig jaar zware shag rookt. Unas speelt heel wisselend. Het ene moment klinkt alles prima, heftige riffs, zware bassen, hels geschreeuw, maar te vaak klinkt het alsof ze hout staan te hakken. Het is te rommelig om strak te klinken en te strak om rommelig te klinken. Na een korte pauze krijgt het publiek de pop/rock band Peak voorgeschoteld. Direct na zo’n bulderende metalband is dit een beetje een dooddoener. De band speelt op zich prima, zei het een tikkeltje kaal en houterig, maar de zanger staat er zo ongeïnteresseerd bij en als je stem dan ook niet zuiver is, houdt het een heel eind op. De liedjes hebben een hoog “hoi ik ben super vrolijk en ik hou van je, schat”-gehalte, wat voor de aanwezige tienermeisjes misschien wel goed te verhapstukken is. Voor de wat oudere muziekliefhebber des te minder. Wat is het toch met die Marokkaanse rappers? Ik ben geen voorstander van generaliseren, maar waarom zijn ze allemaal zo bewust en maatschappijkritisch? En waarom kunnen ze niet onbeat flowen? In dit specifieke geval gaat het om Yessin en Ousama. Qua uitstraling zit het allemaal wel goed, ze staan zelfverzekerd op het podium en ze hebben er duidelijk plezier in. Maar wat ze hebben aan uitstraling komen ze tekort aan muzikaliteit. Ze rappen constant naast de beat, geven de verkeerde backups en zijn bij vlagen onverstaanbaar. Na vier nummers zijn ze al klaar en kunnen we verder met het programma. Het is de beurt aan Interrobang. Vraag me niet wat een interrobang is, ik heb geen idee, maar het begint ergens op te lijken. Ze spelen een mix van rock en metal. De zanger klinkt ietwat lafjes af en toe, maar de band maakt dit ruimschoots goed. Dan weer een funky basloopje, dan weer keihard raggen; het komt allemaal voorbij. Misschien niet allemaal even super origineel, maar ze spelen tenminste goed. Er komt nu wat vaart in de avond. De volgende act houdt die vaart er goed in. Dubbel zijn twee rappers waarvan er één verdacht veel op Napoleon Dynamite lijkt. Met goed doordachte punchlines, een goeie flow en originele beats (oké, Chan Chan van Buena Vista Social Club samplen is misschien niet bijster origineel) rocken ze het podium. Hun optreden werkt aanstekelijk. Enig minpuntje is dat de verschillende stijlen die beloofd werden aan het begin wel erg veel op elkaar lijken. De laatste act die meedoet aan de wedstrijd is Milk. Het is lastig om dit in een hokje te plaatsen, maar het klinkt als een mix tussen System of a Down en Deftones waar af en toe de Red Hot Chilli Peppers op bezoek komen. De zanger klinkt als een varken in een slachthuis (in dit soort muziek is dat positief) en ondanks dat de bandleden misschien wat jong lijken, maken ze van alle bands vanavond de meeste herrie. Met inventieve ritmewisselingen en een nonchalante houding op het podium is het een leuke band om live te zien spelen. Nadat ze door een dronken gast nog gedwongen worden om een toegift te spelen is het tijd voor de jury om een beslissing te maken. Ondertussen mogen wij genieten van BombLB. BombLB is een volgens de host een funkband, maar het kan beter een rockband met een saxofonist en een funky bassist genoemd worden vanwege de vele gitaarsolo’s. De zanger heeft wel een mooie zware stem, maar liever hadden we nog wat nummers van Milk gehoord. Als BombLB eindelijk klaar is, is de jury er toevallig ook net uit. De winnaar: Dubbel. Uitleg krijgen we niet en er wordt meteen overgegaan tot het uitdelen van de prijzen. Met een hele hoop optredens en een weekend workshops voor de boeg, kan de band Dubbel tevreden naar huis gaan.