Mede dankzij de invloed van Jamie Cullum kreeg de jazz vorig jaar een gigantische opleving, iets waar commercieel gezien goed op ingespeeld werd door 013. Zij startten met mensen van het conservatorium het kwartet The New Quartet (TNQ) op. De eerste editie vorig jaar was vrij tam en veel meer dan familieleden en vrienden waren er niet te bekennen in de zaal. Gaandeweg wisten steeds meer mensen hun route naar 013 te vinden, wat resulteerde in drukke en zelfs uitverkochte edities. Logisch dus dat deze succesformule, waarin iedere editie een bekend jazzmuzikant meespeelt, een vervolg krijgt onder de noemer: The New Quartet Invites. THE NEW QUARTET Wegens blessureleed kon het kwartet vorig jaar niet beschikken over een vaste pianist. Gelukkig is dat nu wel anders en maakt niemand minder dan Harmen Fraanje deel uit van het kwartet, wat verder bestaat uit contrabas, drums en saxofoon. Fraanje is een grote bekende in de Tilburgse jazz-scene. Zo is hij veelvuldig te zien bij de wekelijkse jazzavonden in café De Voortuin en speelt hij iedere week een jazz-sessie in de Paradox. TNQ ''invite" deze editie percussionist Martin Verdonk. Deze heeft een arsenaal aan conga's, triangels, sambaballen en andere rammelaars meegenomen om de jazzcomposities te voorzien van een heerlijk Caribisch tintje. Vooral de improvisaties met conga en drums mogen er wezen. Ook is het prettig te zien dat met Fraanje in de gelederen niet alleen een pianovirtuoos, maar ook een fantastisch componist bij het kwartet zit. Hij zorgt voor een perfecte balans tussen heerlijk swingende, up-tempo composities, voornamelijk van de hand van saxofonist Joris, en zijn rustigere composities, waarin veel ruimte is voor mooie pianoklanken en ruimtelijke percussie. TNQ is vanavond in topvorm en de chemie en strakheid is door een ringetje te halen. Enig minpuntje is het TNQ spandoek achter het podium. Deze is zo foeilelijk dat het pijnlijk is om naar te kijken. NETWORK OF STOPPAGES Andere koek is het kwintet rondom jazztrompettiste Sanne van Hek. Zoals TNQ-bassist Juriaan al aankondigt bij hun laatste nummer: "Dit is een band voor mensen die houden van complexe maatsoorten." Hij slaat daarmee de spijker op de kop. Er wordt continu een funky basloopje gespeeld, maar de invulling is erg complex en daardoor moeilijk verteerbaar voor de commerciële jazzluisteraar. Structuren die net onder of boven de toon zitten waardoor het geheel onprettig in het oor ligt. Jammer! Volgende keer toch maar Miles Davis reanimeren. Prettige constatering om te maken is dat de Bat Cave aangenaam gevuld is, waardoor we de conclusie kunnen trekken: Jazz leeft nog steeds.