Ondanks het aantal van acht acts op de zondag, verzandde de Batcave niet in een totale mashup van stijlen. Het begin was duidelijk gitaar-minded, halverwege was het tijd voor beats en op het eind was het een kwestie van zoek-het-maar-lekker-uit. En dat deden we. SANNE EN IK Ooit een T-shirt op het podium compleet van kleur zien veranderen? Nee? Kom dan maar eens kijken bij punkers Sanne en Ik. Het duo is op 3VOOR12 al breed uitgemeten bij Hollands Nieuwe, maar Sanne en Ik is een duidelijk voorbeeld van kijken, niet lezen. Zanger/gitarist Vincent Niks (“noem me Vincent Prins”) raakt gaandeweg doorweekt van het zweet in een set waarbij het aantal nummers om de oren vliegen. En de zaal raakt maar voller en voller. De droogheid spat af van nu al legendarische liedjes als “Ben Jij Wel Eens Naakt” of “Zomaar Zonder Reden Mensen In Elkaar Slaan”. Dit is punk voor hardliners. Borderliners. BARONESS “Roadburn informatielijn, waarmee kan ik u van dienst zijn?” “Ehh ja... ik ben net bij Zuid bij Zuidwest geweest en voor de volgende Roadburn wil ik BARONESS ZIEN!!!” “Juist, u wilt Roadburn zien. Waarom?” “Het was... ONGELOOFLIJK! De drummer, zo hard als heipalen door betonstaal en die vervaarlijk uitziende zanger met zijn woeste baard enenen OERKREET!! Iedereen was enthousiast, de zaal puilde uit!!” “Be...ton...staal. Okee. Nog andere opmerkingen?” “Ze klonken als de beste stonerrock band die ik ooit heb gezien, maar tegelijkertijd was er ook iets van sludge in terug te vinden en ook nog classic. Maar ik HAAT classic! Van die domme blonde Amerikanen in hun spandex. Weet u wel?” “Sludge schrijf je met 'dge'?” “Eh, ja.” “Ik weet genoeg, bedankt voor uw belletje. Dag.” BLEUBIRD Op de een of andere manier lijken mensen het niet te snappen, maar rapper Bleubird uit Montreal (van oorsprong uit Miami) schrijf je dus met 'eu' en niet met 'ue'. Zijn boodschap is in ieder geval niet te missen; het gaat slecht met de wereld. Bleubird pakt je hoofd met beide handen vast, kijkt je goed aan en doet een mind melt op z'n Doctor Spock's (Trekkies, jullie snappen het wel). Bleubird is snel. Ongelooflijk snel. Soms is het allemaal niet even goed te volgen, maar daar springt zijn discman (zijn enige begeleiding) bij in. Het gevaar van zware onderwerpen is dat het allemaal te serieus is, maar Bleubird maakt leuke grapjes tussendoor en bewijst een zeer gevarieerde rapper te zijn door te rappen over een lied van punkband Propagandhi. MORMO + C-MEN/ ARSEY ROB/ V/VM We gaan even in sneltreinvaart door drie elektronische acts en niet zonder reden. Zo begint Mormo met Autechriaanse beats, Jaren tachtig electro en minimal gepiel. De C-mannen verzorgen de visuals door middel van een commodore. Leuk, maar niet bijzonder. Ronduit slaapverwekkend is de IDM van Arsey Rob waar het publiek ook niet warm van loopt. Een kerel achter twee keyboards is nou ook niet bepaald een boeiend schouwspel en de mensen die binnenkomen, lopen ook weer snel weg. Een ander verhaal is V/VM die met een Elton John-masker twee Elton John-nummers playbackt en vervolgt met een monsterlijke breakcore-nummer waarin vrouwenkreun is verwerkt. Zijn sidekick heeft een kippenmasker op, verdeelt wafels onder het publiek waarop een aantal mensen met stukken wafel gaan smijten. V/VM is 'not amused', heeft een stevige woordenwisseling met een ongewenste gast, pakt zijn spullen en is na tien minuten klaar, daar waar er dertig minuten voor hem was gereserveerd. DRAMA Met zo'n naam vraag je om woordgrapjes, maar bij de twee Tilburgse rappers SB en Drama zullen we dat maar niet doen. Dat was meer toepasselijk bij V/VM. Drama brengt hiphop met boosheid zonder relativatie (iets wat Bleubird eerder op de dag dus wel had). De beats zijn mainstream, passend in het straatje van de Partysquad met snerpende synthesizers en minimale ritmes. Daarom heeft Drama potentie; dit soort hiphop verkoopt, maar dan moet Drama eerst twee dingen doen. Nummer een: niet freestylen. Toen dat werd geprobeerd kwam SB niet verder dan freestylen over het freestylen zelf. Twee: meer afwisseling in de tekst en muziek. Het klinkt allemaal nog teveel van hetzelfde, ook als de zoon van Drama op het eind nog even meedoet. OTTO VON SCHIRACH Hoe bizar kun je als muzikant op het podium staan? Zeer bizar. Otto doet dat door een foute bermuda aan te trekken en zijn gezicht in een panty te stoppen met daarop nog een badmuts. Otto is terecht verhuisd van de Batcave naar de Kleine Zaal, want deze drukte zou de Batcave nooit aankunnen. En de muziek? Die is gewoon simpelweg krankzinnig. Toiletgeluiden, vrouwengekreun met dierengeluiden (probeer daar maar naar te luisteren zonder in lachen te barsten) en dreunende breakcore-beats die zelfs de grootste gabbers uit Rotterdam nog hoofdpijn zouden bezorgen. Het is een groot feest bij Otto en op het eind weet hij zelfs nog een half uur erbij te snoepen. Hij praat veel met het publiek en sprak met een wafelgooier die bij V/VM aanwezig was. “Respect the artists”, roept Otto waarop de bezoeker reageert “I'll respect him if he'll respect me!”. V/VM staat roerloos achter in de zaal. Na het optreden kletst de Miami posse (Otto, Bleubird, Torche) nog verder en zijn ze het allemaal er over eens; dit was een topdag. - foto's volgen -