Pijn, dat was het eerste antwoord van iedereen de ochtend na de eerste show. we waren behoorlijk enthousiast van start gegaan, het was tenslotte onze eerste show. Maar de temperatuur verschillen hier zijn zo enorm groot. Binnen meer dan 40 graden, daarna in de airco van de kleedkamer naar buiten naar onze minivan waar het 's avonds nog steeds 28 graden is. Onze Hollandse spieren hebben toch tijd nodig om aan te passen. Na een hele dag wat ‘thuis’ rondgehangen te hebben besluiten we dat we minstens één keer gezond willen eten, onze darmflora's zijn ... apart, laten we het daar bij houden. Zelf eten koken, dat kan hier toch niet zo moeilijk zijn? We snappen nu dus waarom iedereen hier elke ochtend, middag en avond niet zelf iets maakt, maar iets gaat halen. de supermarkt is hier gewoon abnormaal duur, terwijl je voor 80 cent een degelijke taco hebt. Enorm vet, maar dat is ook de reden dat de meeste mensen hier richting obesitas neigen. Met een voldaan Hollands gevoel op weg naar onze tweede gig. The Dollhut in Anaheim zouden we gaan rocken. Zouden, ware het niet dat het de keerzijde van de medaille die rock 'n roll heet leek te zijn. Een klein tentje langs de highway wat bestond uit een te oude hoogblonde vol met siliconen getrapte Amerikaanse del wat zich barvrouw/eigenaresse noemde. Wij vinden alles best. Spelen voor een handjevol mensen, het hoort erbij. Wij vermaken ons zeker wel. Enthousiaste reacties desalniettemin, dus bij voorbaat een geslaagde avond. Dan de band na ons: zoiets hebben we nog nooit gezien. Een acht man tellende band met drie gitaristen, twee drummers (die PRECIES hetzelfde spelen) en een in maagdelijk wit gestoken rare zanger met een schuiftrompet en een scala aan effecten voor zijn zang. Zij zijn ook op tour, dus het socializen na het optreden gaat makkelijk, tenzij je als Forcefeed zijnde een drummer hebt die bier probeert te bestellen, de siliconendel achter de bar niet verstaat en vervolgens met en een pet van de bewuste kroeg op z'n kop terugkomt met in zijn handen pitchers vol met een substantie die meer weg heeft van oude koffie dan van bier. Ze maken hier dus ook minder mooie dingen. Onder het motto bier is bier alsnog een mooie avond gehad, missie wederom geslaagd, op naar huis. Golfen, het klinkt in Nederland vrij elite, hier is het HOT bij jong en oud. Laagdrempelig ook, iedereen kan hier op een golfbaan, zolang je maar geen tanktop aan hebt. Aangezien wij geen emo maken en dus geen tanktops dragen (deze opmerking kunnen emobands toch wel waarderen als ze met hun zwarte lokken in de spiegel kijken?). Achttien holes gespeeld, midden in de zon; heerlijk! Dit is het stukje vakantie dat we meepikken. De uitzichten zijn hier niet normaal, afslaan in een afgrond van 150 meter, Amerika heeft ons weer in haar greep. 's Avonds mogen we weer spelen, in dezelfde tent als waar we onze eerste gig hadden. We spelen een paar keer in die ‘joint’ zoals ze het hier noemen, om te kijken of we hier een soort van tijdelijk vaste fanbase kunnen krijgen. De aanpak werkt. Verschillende mensen die ons de eerste keer hebben gezien, zijn voor ons terug gekomen. Ze mensen verdienen een biertje en een goed gesprek met veel gevloek, want naast golf is dat hier ook HOT! We spelen deze keer wel een totaal andere set, het is even wennen maar pakt goed uit. Omdat het de dinsdag na Labourday is, gaat de joint redelijk op tijd weer dicht. Op naar huis om een vrije dag tegemoet te gaan, we gaan richting het strand, Huntington Beach genaamd. Het was een soort afspraak die we gemaakt hadden. Afspraken, die hebben we hier veel moeten maken met al die overvriendelijke mensen. Misschien moeten we er nog een maand achteraan plakken om al onze nieuwe vrienden ook daadwerkelijk te vriend te houden. We zullen zien. Eerst op naar het strand, het is maar 35 graden vandaag, lange broek dan maar?