Meisjes-invasie in de Bat Cave

The Cuties houden zich staande tegenover slaperig publiek

Robin Geurts, ,

Tijdens de eerste (en misschien laatste) All-Girl Indie Night in de Bat Cave kwamen drie voornamelijk vrouwelijke acts zichzelf presenteren: The Cuties uit Rotterdam, de Amsterdamse singer-songwriter Julia P. en helemaal uit Amerika, The Ian Fays. Jammer genoeg wilde het publiek niet echt meewerken. Alleen The Cuties bleven vrolijk overeind tegenover de desinteresse van het handjevol Tilburgers dat kwam opdagen.

The Cuties houden zich staande tegenover slaperig publiek

Het is op zich een goed idee: een All-Girl Indie Night houden in de kleinste zaal van 013, gewoon om eens wat nieuw vrouwelijk talent en bekendere namen samen te zien. Het bleef wat onduidelijk of het hier om een eenmalig evenementje ging of om een experiment voor een vaste avond. Helaas is het met veel nieuwe ideeën zo dat het publiek er eerst even aan moet wennen. De eerste All-Girl Night in de Bat Cave was daardoor nogal slecht bezocht. Lag het aan de promotie, waren de acts niet bekend genoeg? Wie zal het zeggen... Het betekent wel dat het misschien bij deze ene 'vrouwenavond' blijft, wat jammer zou zijn. Voorlopig staat er in ieder geval geen andere All-Girl Night gepland bij 013. De grot was in ieder geval goed leeg toen The Cuties met hun optreden begonnen. Dat wil zeggen, na wat gestoei en gerommel met het geluid. Het leek een vrij onzeker clubje, deze vier indie-meisjes uit Rotterdam en Spijkenisse, en dat werd in eerste instantie bevestigd door hun muziek. Het lijken haast kinderliedjes, maar dan geïnspireerd door Solex of The Pixies. Hele kleine, zachte luisternummers waar Belle & Sebastian nog bombastisch bij afsteken. Het bleek gelukkig al snel dat de vier meiden uit Rotterdam af en toe ook flink kunnen rocken. Na een paar nummers kregen ze er steeds meer zin in, ook al kwam er weinig reactie uit het publiek. Ze doen hun naam eer aan: de gitaristes doen schattige dansjes en de teksten, over picknicken in het park en lelijke jongens, zijn ook bijzonder cute. Dat anti-jongens-sentiment komt wel wat vaak terug in de teksten en dat was, zeker voor deze recensent, nogal confronterend. In een nummer halverwege lieten de meiden duidelijk weten wat ze van ons mannen vinden, waarop instemmend werd gereageerd door de twee vrouwelijke deejays van de avond. Lieve meisjes zijn soms juist heel gemeen. De slogan "Stop Staring At My Tits" was dan ook wel weer een leuk motto voor de avond. Goede nummers schrijven kunnen The Cuties zeker, zoals het super-aanstekelijke Videogame en het ontroerende Visit Me. Met wat meer podiumervaring en tijd in de studio kan het kwartet een hele bijzondere band worden. En, helaas voor de labelbazen, maar The Cuties zijn al gecontracteerd door het geniale Living Room Records. Julia P. heet eigenlijk Marloes Vermeulen en treedt soms op met een band, The Julia P. Selection, en soms in haar eentje. Deze avond stond ze heel alleen met gitaar op het podium en viel ze als wat meer ervaren vrouw nogal op tussen de jonge bandjes. Ze maakte er zelf ook een grapje over: "Ik vertel niet wanneer ik dit nummer schreef, want dan weten jullie hoe oud ik ben." Met wat zonnige nummers en wat meer aangrijpend werk was het moeilijk om Julia P. te doorgronden, maar het is jammer dat niemand in het publiek daar een poging toe deed. De zangeres kreeg slechts af en toe de kans om met haar warme, intense muziek het geroezemoes te verdringen. Een cover van Patsy Cline viel dan wel goed en ook twee nieuwe nummers (die nog niet op haar recentste album stonden) vielen op door een hoge kwaliteit. Daarbuiten wist Julia het publiek niet te boeien. The Ian Fays overtraden de 'All-Girl' regel, want hun drummer was mannelijk. Het is ze vergeven, maar hun saaie optreden was minder goed te verteren. De band leek langer te hebben nagedacht over wat ze zouden aantrekken dan over hun podiumpresentatie. De twee frontdames, de tweeling Liz en Sarah, zongen van achter hun keyboard en gitaar maar keken nauwelijks het publiek aan en staarden bijna de hele tijd naar de grond. De derde dame leek vooral voor spek en bonen hier te zijn en keek met haar tamboerijn en ander speelgoed wat wezenloos het publiek in. In de muziek werd dat saaie doorgezet. Af en toe ontdekken de meisjes wel een aardig, helder stukje muziek, maar dat ging steeds te snel voorbij. Al met al een nogal rommelige show met te weinig lichtpuntjes. Het was een experiment natuurlijk, maar de All-Girl Indie Night zou best een vaste plek op het programma van de Bat Cave kunnen worden. Er zouden dan wel wat meer populaire (of populistische) meidenbands moeten worden uitgenodigd om het leuk te maken voor het publiek en de zaal. Nu bleven eigenlijk alleen The Cuties echt overeind.