Het streepje gezichtsbeharing onder zijn onderlip bewijst zijn eer aan Frank Zappa. Het is vijfentwintig jaar geleden dat Steve Vai met die gitaarlegende voor het eerst mee op toer ging. Twaalf jaar na het overlijden van Zappa staat Vai inmiddels zelf bekend als de Grote Gitarist en staat als leading showman in een uitverkochte 013. Het podium licht dan ook op als de man met band op komt, niet zo zeer van de lampen, maar van gedrevenheid en concertlust van Vai. Dus applaudisseert iedereen enthousiast als alleen de band al begint te spelen. Dat zijn overigens niet zomaar wat sessiemuzikanten, maar stuk voor stuk virtuozen met naam en faam. Billy Sheehan die op basgitaar in het begin de show steelt bijvoorbeeld. Maar de man waar het om gaat is Vai. Ventilator aan, wapperen met die haren en bewegen maar met die snelle vingers. Natuurlijk staan er veel oudere rockers en gitaarnerds in het publiek, maar Vai helpt gelijk de vooroordelen dat dit nutteloos gepiel is de wereld uit. De onmiskenbare unieke Vai-gitaarsound zit vol dynamische wendingen, kracht en gevoel. Hoe verschillend de albums ook zijn, de jaren tachtig soundtracksound blijft net als de groteske composities. Vai speelt alle noten met gevoel en toewijding. Dat was net wel anders met Eric Sardinas als voorprogramma. Met zijn gezicht verborgen achter zijn cowboyhoed profileerde hij zich al slidegitaarvirtuoos, maar het trashy virtuoze southern slidespel kreeg lang niet de diepgang mee die iemand als Vai wel laat horen. Zichtbaar vertedert Vai zijn gitaar, hij danst ermee en masturbeert het. Een orgasme van noten aangevuld met de stevige drive van rockende drummer Jeremy Colson en volle spel van de anderen zorgen voor kippenvel. Maar dat zijn niet de momenten die de overhand hebben in het concert van vanavond. Rocksongs van Sex & Religion, snelle experimentele songs van de oudere albums staan niet veel op het programma. Wel veel ballades en ander werk van het laatste ‘Real Illusions: Reflection’. Vervelen doet het weinig. Alleen de ietwat lange solo’s die iedere muzikant mag spelen zijn wel eens teveel van het goede. Verder ben je vooral blij dat je weer eens een stralende show ziet op het grote podium van 013 waar wat gebeurt op de bühne. De sfeer tussen de muzikanten is relaxt, maar muzikaal uiterst professioneel. Hoe geïmproviseerd sommige momenten ook lijken, de band valt iedere keer op het juiste moment tegelijk in. Vooral als het vijftal elkaar uitdaagt, ontstaan er spetterende momenten. Het genot straalt er vanaf, en ook in zijn uppie lijkt Vai uiterst in zijn nopjes. Zeker ook met zijn speelgoed als oplichtende inlay’s, laserlichthandschoenen of een lampenhoofddeksel. Dus die twee uur en drie kwartier is echt niks teveel. Alles wat een virtuoze gitaarshow moet hebben zit erin. Genot van twee kanten, verbazing, gevoel en drive. Het ellenlange applaus houdt Vai tot op het laatst op het randje van het podium om zolang mogelijk na te genieten.