Het verhaal achter Common Prayers is bijzonder. Duende vond in een kringloopwinkel in Austin Texas het gebedsboekje van Orlene Adams Hill met op de zijkant Common Prayer. In dit boekje zat ook het overlijdensbericht van deze dame en aantekeningen van haar hand. Duende heeft dit boek beetgepakt en letterlijk en figuurlijk niet meer losgelaten. Duende verwoordt dit zelf als volgt:
“Orlene begon een symbool te worden voor wat er mis is met mij. Voor wat er mis zou kunnen zijn met jou. Voor wat er mis is met alles in de wereld. Maar door mijn ogen. Zij IS de bedroefdheid, woede, het gevecht, de angst, naïviteit, en vooral (het gebrek aan) de liefde die wordt geuit en die je voelt door de hele plaat heen. Ik heb deze vrouw een stem gegeven om de illusie te creëren dat ik niet de enige was waar al deze oerkreten vandaan kwamen. Deze plaat is een diepgaande discussie tussen mij en haar. De manier waarop ‘zij’ me confronteert en praat tegen/met mij op deze plaat is puur en alleen om met dit alles om te kunnen gaan. Het is alles om te voorkomen volkomen krankzinnig te worden.“
Kortom zware kost, waarmee Common Prayers dan ook geen gemakkelijk album is geworden. Common Prayers is tot stand gekomen in nauwe samenwerking met Jochem Jacobs (Textures). Wie verwacht dat louter rauwe en vuige rocksongs bevat komt bedrogen uit. De verschillende emoties zijn duidelijk voelbaar.
De titelsong Common Prayers is een opvallend ingetogen en breekbare opening en doet, passend bij de titel, religieus aan. In de daarop volgende nummers herkent de luisteraar duidelijk Death Letters en worden alle registers opengetrokken. Vooral ‘Omniscient So You Are’ komt binnen als een wervelstorm, zonder helemaal uit de bocht te vliegen. Daarna wordt de heftigheid langzaam afgebouwd om weer op een ingetogen manier te eindigen met ‘Common Prayers Epilogue’.
Duende en Victor zijn in muzikaal opzicht volwassen geworden en deze groei is goed te horen op Common Prayers. Het rammelende, en daarmee charmante, geluid van het debuut is vervangen door nummers die meer gepolijst zijn. De blues waarmee de jongens bekend werden, is op dit album niet meer te vinden. Toch bevat het album nog voldoende venijn om de luisteraar te prikkelen, maar is het minder heftig dan voorganger Post-Historic.
Het is jammer dat Orlene Adams Hill zelf geen getuige meer kan zijn van de inspiratie en de emoties die haar boekje hebben losgemaakt en het feit dat ze prijkt op een albumhoes van een rockband uit Dordrecht. Death Letters is er in ieder geval in geslaagd en gelaagd en goed gebalanceerd album af te leveren. De nieuwsgierigheid naar de liveversies van de nummers is in ieder geval aangewakkerd.
Common prayers is vanaf 25 februari verkrijgbaar op vinyl en cd. De komende maanden is Death Letters te zien in verschillende locaties in Zuid-Holland. Voor een volledig overzicht van toerdata check www.deathletters.net.