Ondanks het feit dat de feestdagen net achter de rug zijn, laat Dordrecht zich niet kennen. Het Dolhuis is zowaar flink gevuld om de overtollige kerstkilo’s eraf te dansen bij Sabrina Starke. Gedanst ja, want Starke is niet langer meer alleen van de easy jazzmuziek, maar kan tegenwoordig ook stevig rocken, zonder de soul in haar stem te verliezen. Samen met een strakke band weet ze de temperatuur flink omhoog te brengen.
Het eerste hoogtepunt wordt al bereikt tijdens ‘Back Seat Driver’. In de albumversie van deze plaat rapt Ziggy mee, maar de mannelijke achtergrondzanger weet met gemak dit gedeelte voor zich te nemen. Het reggea-achtige nummer weet de zaal aan het dansen te krijgen: een goed en mooi voorteken voor de rest van de avond.
Van reggea naar een intro dat aan gospel doet denken. Het lijkt een grote stap, maar Sabrina Starke doet het met gemak. ‘I Cry’ doet de dampende reggeavibes verdwijnen, maar laat de veelzijdigheid van Starke mooi zien: rust ze in de opening nog op het vrij rustige ‘Romeo & Juliet’, gaat ze even later over naar reggea en inmiddels belanden we in hogere gospelsferen. Klinkt als een achtbaan voor elke muzikant, maar de band van Starke kan dit gemakkelijk bijbenen.
Één van de meeste bijzondere momenten tijdens het optreden, is wanneer het Starke het publiek uitnodigt om een dans te komen wagen samen met haar op het podium. ‘Er is hier nog een klein beetje ruimte…’ Dordrecht lijkt verlegen, maar uiteindelijk zijn er toch vijf dansende dames te vinden tussen de bandleden en Starke terwijl ‘Say Watcha Wanna’ wordt gespeeld. Al staat Starke hier flink mee te dansen, in dit nummer laat de zangeres horen wat ze in huis heeft als het gaat om stoer groot zingen.
Halverwege de set geeft Starke aan wat oudere dingen te spelen, van toen ze nog bij Blue Note zat. Eén van de kleine hits van Sabrina ‘A woman’s gotta try’ wordt interessant gemaakt om naar te luisteren door wat te spelen met de ritme sectie, die afwisselt met de rest van de band.
Over het geheel moet worden gezegd dat de band van Starke de muzikale duizendpoot makkelijk kan bijhouden. De band swingt, kan grooven, is jazzy, maar heeft ook soul, net als de zangeres. Daarbij is de band op geen enkel moment slechts opvulling van het podium: het is een sterk zestal met Starke als leidster.
Er wordt afgesloten met ‘Don’t Let Me Be Misunderstood’. ‘Misunderstood’ is Starke misschien wel door te spelen in de verschillende genres, maar het is duidelijk waarom ze dit zichzelf aandoet: omdat het live staat als een huis.