Ondanks een overvloed aan bevrijdingsfestivals stond er nog een avondje rocksteady van de mannen van The Slackers te wachten. Dat meer mensen hier zin in hadden was al te zien tijdens het voorprogramma verzorgd door de Italianen van Modena City Ramblers. De zaal was nog niet vol maar degenen die er waren maakten een hoop goed. De Italianen hadden in ieder geval genoeg fans meegenomen die wel van dansen hielden en vrijwel meteen stond de zaal in beweging op een mix van folk en gypsy waar je bijna wel van moest bewegen. Het podium stond goed vol met een grote diversiteit aan instrumenten. Naast de drums, gitaar, bas en accordion werd er afgewisseld met een fluit, trompet, viool, banjo en verder nog een aantal onbekende instrumenten. Het geluid stond vrij hard en vooral de bass van de drums was overheersend maar dat leidde alleen maar tot meer beweging en iedereen scheen het goed naar zijn zin te hebben. Na ruim een half uur spelen was het echter alweer tijd om het publiek de bedanken en ons er nog maar eens aan te herinneren dat het hierna tijd was voor The Slackers.

Hierna was het dan tijd voor de hoofdact van de avond. “Zijn jullie klaar voor een ‘rocksteady revolution’?” Strak in het pak gestoken betraden ze het podium en door de bas, drum en gitaar werd het eerste nummer Keep It Simple ingezet. Meteen zat de sfeer er in. Op het gezicht van trombonist Glen Pine was vooraf nog wat twijfel te bespeuren hoe dit optreden zou gaan worden, maar na de reactie van de zaal werd er alleen nog maar gelachen. De mannen uit New York hadden het naar hun zin, en dat merkte je. Ze speelden erg overtuigend en ook al klaagde bandhoofd Vic Ruggiero dat er geen liefde meer in zijn orgeltje zat, hij wist er nog bijzonder goede muziek uit te toveren.

Een grote variatie aan nummers werden er gespeeld, van het nieuwe en meer melodische Anastasia tot klassiekers als Sarah en van het droevige Wasted Days tot Thank You. Het publiek kon het in ieder geval waarderen en vooral in het voorste deel van de zaal werd fanatiek gedanst. Soms iets té fanatiek op een gegeven moment werd er door Pine gevraagd of de vrouwen naar voren wilden komen en de “Dancing boys to the back”. Afsluitend werden er een nog een viertal toegiften gedaan en toen zat het er alweer op. Helaas, want ik denk dat iedereen nog wel even door had gekund op de “rocksteady revolution” van deze doorgewinterde muzikanten.