Ik zal meteen met de deur in huis vallen: ik heb een bloedhekel aan de term ‘wereldmuziek’. Ik hou erg veel van die muziek, maar het heeft bij mij een lange tijd de associatie van oude, grijze in Afrika-jurken gehulde handvaardigheidleraressen opgeroepen. Ook die van platgeproduceerde CD’s die je gratis krijgt bij een pak biologisch geteelde koffie...

‘World’ mag dan misschien een erkend begrip zijn in muziekland en een eigen vakje in de platenzaak hebben maar de term schiet vele niet-Westerse muziekgenres tekort. Totdat ik zo’n drie jaar geleden van het label Sublime Frequencies hoorde. Het was op dát label waar ik artiesten als Nat Pwe (Nepal) en Omar Souleyman (Syrië) heb ontdekt. Sublime Frequencies, die boven het maaiveld uitsteken in het uitbrengen van zelfopgenomen muziekfilms, field-recordings en talloze opnieuw gemasterde singletjes uit de jaren ’60 van obscure bandjes uit alle windstreken. Ik vroeg één van de oprichters Hisham Mayet naar zijn mening over wereldmuzieklabels als ‘Putumayo’ en ‘World Circuit’: Mayet: “We want to destroy what they created…". Rauw en puur, zo willen ze dat het klinkt. "Exact zoals de artiest het zelf heeft opgenomen, zo brengen wij het uit", aldus Mayet. Wellicht is dat de reden waarom het label uit Seattle lang beperkt is gebleven tot een select publiek. Echter, met een heuse Europese tournee voor de boeg lijkt het erop dat dit platenlabel daar verandering gaat brengen.
Vanavond draait voorafgaand aan het concert de film: ‘Palace of the winds’ die een sfeerbeeld geeft van het leven en de muziekscene in de Westelijke Sahara van Afrika. Group Doueh komt daar ook vandaan en opent in Worm met meeslepende woestijnblues die snel onder de huid kruipt. Eenmaal daar, nestelt die blues zich en heb je hem te pakken. De bezwerende gitaarloopjes van gitarist ‘Doueh’ maken hem de Jimi Hendrix van de Westelijke Sahara. De zang wordt vertolkt door een lieftallig duo, beiden gehuld in witte gewaden. Schelle zang en groovy refreinen. Mede door het lekker hard afgestelde geluid komt Group Doueh goed uit de verf vanavond.

Omar Souleyman Group, bestaande uit een toetsenist/ componist, een elektrische saz speler en twee nog onbepaalde heren wachten de zanger op. Onder luid applaus betreedt hij het podium. Hij opent met een a capella gedicht en valt daarna meteen in met zijn doorbraak hit “Leh Jani”. De zanger, van wie de faam in thuisland Syrië gelijk is aan die van een André Hazes bij ons, laat het kwik in Worm stijgen. Het publiek wordt bevangen door de opzwepende houseritmes en prachtige Arabische zanglijnen. Zijn persoonlijk tekstdichter staat niksend naast hem en fluistert hem zo nu en dan nieuwe zinnetjes in de oren. Oké, de composities klinken weliswaar wat gedateerd vanuit onze Westerse state of mind, maar in combinatie met het virtuoze spel van de elektrische saz klinkt het geweldig! Hypernerveuze house voorzien van onheilspellend klinkende Arabische zang. In de toegift knalt het dak er bijna vanaf. Omar Souleyman mag blij zijn met dit gemeleerde Worm-publiek. En de mensen achter Sublime Frequencies hebben wederom hun goede neus voor niet-Westerse muziek kunnen tonen. Jalla!!