In een bijna uitverkocht WATT loopt exact om half negen de achtkoppige band het podium op gevolgd door de dirigent en hoofdpersoon van de avond Maceo Parker. Direct begint de band een loeistrakke funk groove die de rest van de avond maar af en toe wordt onderbroken. Onder andere door een korte slowjazz jam om even uit te leggen wat er niet wordt gespeeld en door enkele nummers van de laatste plaat Roots and Grooves. Dit laatste project van Maceo is een Tribute to Ray Charles samen met de WDR Big Band. Hiervan komen vooral de wat rustigere nummers voorbij.

De hele avond blijft de band strak gedirigeerd door mr. Parker. Zodra iemand iets doet wat Maceo niet bevalt wordt diegene een woedende blik toegeworpen en wordt er wel heel erg duidelijk gemaakt dat dat niet de bedoeling is. Daarna draait de dirigent zich weer om en kijkt weer met een grote glimlach het publiek in.

Dit kenmerkte de hele show wel, alles was strak geregisseerd tot in de puntjes en daardoor was er maar weinig ruimte voor spontaniteit. Desondanks was het gewoon een 2,5 uur durende, stampende funk show waar verder helemaal niks op aan te merken was. Afsluiter Pass The Peas deed het publiek voor de laatste keer mee schreeuwen en liet iedereen met een voldaan gevoel de WATT verlaten, of nog even door feesten bij het Hypnothic Brass Ensemble waar de funk nog even door bleef gaan…