Exit is nou niet bepaald volgepakt deze zondagavond. Voor een man of 25 publiek bijt Neon Rainbows de spits eraf. Nee, Neon Rainbows heeft niets van doen met bepaalde vlaggen die het straatbeeld bepalen in de dwarsstraat van de Mauritsstraat. En eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat deze band eigenlijk niet geheel nieuw is voor me. Klanksoorten uit het verleden van drummer Arnold en zanger/ gitarist René doen herinneren aan een zekere band waarmee zij ooit faam maakten. De nummers staan strak van de creativiteit en melancholie. Daarnaast lijkt het of Neon Rainbows meer heeft gekozen voor de 'pop'. En dat de band luistert naar o.a. Les Savy Fav is geen verrassing meer. Maar met Neon Rainbows heeft Rotterdam er weer een indie-band bij met wel degelijk een eigen smoel.

De taak is aan het Israëlische Carusella om een handjevol overgebleven publiek te imponeren. Ze kiezen ervoor om middenin de zaal te gaan spelen. Daardoor laat het geluid echter te wensen over. Het duo klinkt aardig beïnvloed door New York- noise scene bands zoals Barkmarket en Unsane. Laaggestemde, hoekige noise. Een bescheiden “come closer” van de drummer werkt heel eventjes, maar daarna wordt het publiek net zo hard van hen weggeblazen. En, tja ik blijf een zwak hebben voor gitaristen die over de grond durven te rollen tussen het publiek door. Ik kan er niks aan doen. De zangeres/ gitariste laat in een nummer haar gitaar feedbackend een deuntje fluiten. Daarna zijn alle remmen los en jammen ze totdat ze ronkend op de vloer eindigen. Enorm fijn bandje, dat Carusella.